"เธอน่ะ....กระผมคิดว่าเมื่อห้าสิบปีก่อน กระผมเคยพบกับเด็กคล้ายๆเธอด้วย"
"เคอร์บี้ ไม่เป็นไร ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก ฉันหนีออกมาแล้วล่ะ"
..........
ที่นี่มัน...
ทำไมคุ้นๆจัง...
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันอยู่ที่ไหนซักแห่งบนโลกนี้ บรรยากาศรอบๆคล้ายโรงพยาบาลร้าง ฉันเลยเดินออกไปดู เดินไปเรื่อยๆแบบไร้จุดหมาย ในที่สุดฉันก็เจอประตูบานหนึ่ง
ฉันจึงผลักออกไป
รอยยิ้ม...
รอยยิ้มของเด็กคนนึงที่แสนจะไร้เดียงสา
รอยยิ้มของเด็กคนนั้นกำลังมองมาทางฉัน
"เจ้าหนู...มาทำอะไรที่นี่เหรอ แล้วพ่อแม่ล่ะ?"ฉันถามเด็กคนนั้นไป แล้วหันหาพ่อแม่ของเขารอบๆตัว"อย่าบอกนะ ว่ามาคนเดียวน่ะ"
เด็กคนนั้นผยักหน้า เขาเป็นชาวแคปปี้เหมือนกัน แถมตัวก็ยังสีเดียวกันอีกด้วย
"น้องๆ จะไปไหนน่ะ"
ฉันพูดกับเด็กคนนั้นอีกครั้ง เขากำลังเปิดประตูอีกบานออกไป เขาเรียกฉันด้วย ฉันจึงตามเขาไป
สงสัยพาฉันออกไปมั๊ง...?
[นา*น่ะ...*า*...]
ฉันได้ยินเสียงๆหนึ่งก่อนที่จะเดินออกไปตามเด็กคนนั้น และทุกอย่างก็มืดลงไป มืดลงไป....
...........
"เคอร์บี้..เคอร์บี้!"อุ้มเขย่าตัวเคอร์บี้"เหม่ออะไรอยู่ ตำรวจสากลเต็มร้านเราเลยนะ!"
น้ำเสียงของอุ้มดูตื่นเต้นปนดีใจเล็กน้อย บรรยากาศภายในร้านตอนนี้เต็มไปด้วยตำรวจสากล มีทั้งไทย อเมริกา บลาซิล ญี่ปุ่น
"อุ้ม เธอพูดอังกฤษได้ไม่ใช่เหรอ? ถามให้หน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น"บุ๊คเรียกอุ้มในขณะที่เขากำลังติดชงักกับคนอเมริกาตัวใหญ่เท่ายักษ์
"ใช้ไม่ได้น้า"อุ้มส่ายหัว และหันมาบอกเคอร์บี้ที่เพิ่งได้สติกลับมาอีกครั้ง"เมต้าไนท์กับพ่อบ้านคนนั้น แล้วก็ลูกคุณหนูดีดีดีอะไรนั่นขึ้นรถรอแล้วล่ะ เห็นว่าจะต้องให้ปากคำอะไรซักอย่างที่สำนักงานเขา นายก็รีบขึ้นรถไปด้วยซะสิ"
".อะ...อื้อ..."เคอร์บี้ยังคงคาใจกับสิ่งเขาเห็นเมื่อกี๊ มันคืออะไรกันแน่นะ
..........
ณ สำนักงานตำรวจสากลของจังหวัด
"ok thank for come with me. you can stay here for wait people in around 2 hour"
ตำรวจสากลชาวอเมริกาพูดกับเมต้าไนท์
"i will thank to you too. but..why we are here?"เมต้าไนท์ตอบเป็นภาษาอังกฤษ เขาตอบได้คล่องมากเลยทีเดียว
"..you will know from fumu later.."
"...fumu...?"เมต้าไนท์ทวนคำตอบ แต่ตำรวจคนนั้นก็เดินจากไปแล้ว
"เมต้าไนท์...มีอะไรเหรอ"เคอร์บี้ถามเมต้าไนท์ เขาฟังภาษาอังกฤษพอออกแต่ก็ฟังไม่ทันว่าเขาพูดอะไร
"ตำรวจคนนั้นบอกว่าให้เรารอที่ห้องนี้ประมาณ 2 ชั่วโมงน่ะ แล้วก็เรื่องทุกอย่างจะรู้จากคนที่ชื่อว่า ฟูมุ ใครกันนะ"
"กระผมว่า เราเข้าไปในห้องกันก่อนเถอะครับ ยืนแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ"พ่อบ้านเอสโซ่บอกให้พวกเคอร์บี้เข้าไปในห้อง แต่เมื่อเข้าไปแล้ว พวกเขาก็เจอหญิงสาวคนหนึ่ง
ผมสีทองยาวสลวยและมัดโพนี่เทล
เสื้อสีเขียวอ่อน กระโปรงยาวสีดำ
รองเท้าสีเทา ถุงเท้าสีขาว
เป็นการแต่งตัวที่ดูไม่น่าจะเข้ากันกับหญิงคนอื่น แต่กลับทำให้เธอคนนี้ดูสวยมากเลยทีเดียว
"ฉันพูดไทยได้ ไม่ต้องเป็นห่วง ถึงฉันจะเป็นคนญี่ปุ่น แต่ก็อยู่ไทยมากเกือบจะสิบปีแล้วล่ะ"
นั่นเป็นคำพูดแรกที่เธอพูดออกมา
"ฉันชื่อว่า ฟูมุ เป็นตำรวจสากล ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับพวกเธอหน่อยนะ"
"ผมชื่อเคอร์บี้ ส่วนนี่ก็..."
"เมต้าไนท์ใช่มั๊ย"
น่าเหลือเชื่อที่เธอรู้จักชื่อของเมต้าไนท์ แต่เขาทำท่าทีเหมือนมีบางอย่างขัดๆ
"แสดงว่าคุณรู้แล้วใช่มั๊ยครับ"เมต้าไนท์ถามหญิงสาว"ว่าผมเคยเป็นสมาชิกของกลุ่มดาร์กเมดเทอร์น่ะ"
"ฉันรู้ตั้งแต่เธอเดินเข้ามาแล้ว ดวงตาของเธอมันมีความมืดปนอยู่ด้วยน่ะสิ แล้วพี่ชายของเธอก็อยู่ที่นี่ด้วยล่ะมั๊ง"
"ถูกจับกุมอยู่เหรอ?"เมต้าไนท์พูดต่อ"งั้นผมก็ต้องถูกจับด้วยสิ เอาเลย ยังไงผมก็เป็นสมาชิกกลุ่มนั้นอยู่ดี"
"พี่เธอไม่ได้ถูกจับหรอกนะ แต่ว่าตอนนี้เขาเป็นสายให้ทางเรา"ฟูมุตอบกลับไป"เธอไม่ถูกจับด้วยแน่นอน เพราะเธอไม่ได้มีความผิดอะไร เอาล่ะ ทุกคนเรามาเข้าประเด็นดีกว่านะ"
"เดี๋ยวก่อนครับ...ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ"คุณหนูดีดีดีที่กำลังงุนงงกับเหตุการณ์ยกมือขึ้นถาม"คุณพ่อบ้านครับ ทำไม...อย่าบอกนะว่าผม.....ไม่นะ"
เคอร์บี้หันไปมองดีดีดี เขาเปลี่ยนไปทันที นิสัยพื้นฐานของเขาคงจะไม่เหมือนเมื่อกี๊แน่ๆ เพราะเขาดูไม่ใช่คนคนเดียวกัน
"เธอน่ะ ท่าทางจะกำลังงงกับเรื่องนี้อยู่สินะ"ฟูมุถามเคอร์บี้"ฉันจะเล่าให้ฟังเอง รวมถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อนด้วย เห็นว่าคุณเองก็เคยเจอไม่ใช่เหรอ คุณเอสโซ่"
"ครับ คุณหนู ตัวกระผมเมื่อก่อนเคยเป็นตำรวจสากล และตอนที่ออกมา หนูฟูมุเขาก็เข้ามาแทนกระผมขอรับ"พ่อบ้านตอบ พลางดันแว่นขึ้น
"เรื่องมันเป็นมายังไงครับ?"เคอร์บี้ถามต่อไป เมต้าไนท์เดินเข้ามาใกล้เคอร์บี้
"ฟังก่อนเถอะน่า"เมต้าไนท์บอกเคอร์บี้"แล้วฉัน..มีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกนายด้วย"
..........
เมื่อนาน...นานมากแล้ว
มนุษยชาติเคยเชื่อมั่นในตัวของเทพเจ้าที่พวกเขาได้สร้างขึ้นมา ดีพเอ็นด์
ดีพเอ็นด์เป็นเทพเจ้าที่คอยขจัดปัดเป่าทุกข์ร้ายที่เหล่ามนุษย์ต้องประสบ
แต่ซึ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น....
ดีพเอ็นด์กลับมีสมองที่ก้าวหน้ากว่าเหล่ามนุษย์มากกว่าที่คิด ทำให้เริ่มเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
ดีพเอ็นด์เริ่มส่งเหล่ามนุษย์ให้ไปอยู่ในดินแดนแห่งความสุขทีละคน...สองคน โดยที่มนุษย์เหล่านั้นจะไม่มีวันกลับมาได้อีก...
จนเมื่อประมาณห้าสิบปีที่แล้ว เหล่ามนุษย์ที่เคยสิ้นหวัง ก็ได้มีความหวังกลับมาจากสุดแดนที่ดีพเอ็นด์สร้างขึ้นอีกครั้ง ก็เพราะมีเด็กชาวแคปปี้คนหนึ่งได้ยืนกรานขึ้นเพื่อต่อต้านดีพเอ็นด์
เขาพยายามสู้ แต่สุดท้ายทั้งเขาและดีพเอ็นด์ก็ได้แตกสลายหายไป ทุกอย่างจึงเป็นเหมือนฝันกลางวันในบ่ายวันหนึ่ง
มีไม่กี่คนที่จะจำเรื่องราวเหล่านั้นได้
แต่ทว่ากลับมีเรื่องราวต่อจากนั้นอีก...
ก่อนที่ดีพเอ็นด์จะสลายไป ดีพเอ็นด์ได้สร้างสิ่งสุดท้ายขึ้นมา นั่นก็คือสิ่งที่เรียกว่า บาปทั้งห้า..
บาปเหล่านั้นถูกให้จำกัดอยู่ในรูปสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ ได้ว่ากันว่า สิ่งเหล่านั้นได้แก่ ช้อนแห่งความตะกละ ผ้าแห่งความริษยา ดาบคู่แห่งอัตตา(การมีตัวตน)และความอาฆาต สุดท้ายก็คือนาฬิกาทรายแห่งความเดียวดาย
..........
"เอ๋...เหมือนเป็นนิทานเลย"เคอร์บี้พูด
"เรื่องพวกนี้ถูกคนส่วนใหญ่เข้าใจว่าเป็นนิทานก่อนนอน แต่มันกลับเป็นเรื่องจริงน่ะ"ฟูมุอธิบาย"ฉันคาดว่าเมต้าไนท์กับพี่ของเขาก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดี"
"จริงเหรอ"เคอร์บี้หันมาทางเมต้าไนท์
"อือ..แต่ว่าทางกลุ่มที่ฉันเคยอยู่ด้วย..บอกว่าเด็กคนนั้นเป็นสิ่งที่ต้องกำจัด เพราะเป็นคนที่ทำลายโลกที่ดีพเอ็นด์สร้างขึ้นมาน่ะสิ"เมต้าไนท์บอก"แต่ว่า ไม่เคยได้ยินเรื่องของสิ่งของที่เป็นรูปของบาปเลย..."
"กระผมรู้มาว่าทางบ้านของคุณหนูมีช้อนแห่งความตะกละครอบครองเอาไว้อยู่ กระผมเลยพยายามไม่ให้คุณหนูได้เข้าใกล้ช้อนนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่ทันเพราะคนใช้คนอื่นคิดว่ามันเป็นช้อนธรรมดา พอเอามาให้คุณหนูใช้ตักขนมหวาน คุณหนูเลยถูกเจ้านั่นเข้าสิง...สิ่งของพวกนี้มักจะมีปฏิกิริยากับบุคคลที่มันคิดว่าเหมาะสม ไม่คิดว่าจะเป็นคุณหนูดีดีดี"พ่อบ้านบอก"แต่พอรู้อีกทีว่า เธอคือคนที่สามารถลบล้สงบาปได้ กระผมก็สบายใจขึ้นมาก เพราะสิ่งของพวกนั้นเมื่อเจอกับดาวที่เธอถืออยู่กับมือ...วาพ์บสตาร์ สิ่งของพวกนั้นจะคืนรูปกลับไปเป็นอากาศเหมือนเดิม และบาปที่สิ่งอยู่ในตัวของผู้ครอบครองก็จะหลุดหายไปด้วย..."
"แต่...แต่ว่า...."เคอร์บี้มองที่ดาวนั่น"ทำไมต้องเป็นผม ทำไมถึงไม่ใช่คนอื่นที่ไม่ใช่ผม...ถ้าเกิดว่ามีเรื่องอะไรขึ้นมา ผมจะรับผิดชอบยังไงล่ะ และผมก็คงไม่ใช่คนที่ล้างบาปอะไรนั่นได้หรอก ต้องมีอะไรที่พวกคุณเข้าใจผิดกันแน่ๆ"
"เคอร์บี้..จากนี้ไป นายต้องระวังตัวนะ..เพราะวาพ์บสตาร์นี่จะเป็นสิ่งที่พานายเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องของฉันด้วยน่ะสิ เรื่องที่ไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วย"เมต้าไนท์บอกเคอร์บี้
"ทำไมล่ะ"
"คือว่า เรื่องมันเป็นแบบนี้...เมื่อช่วงหลายเดือนก่อนน่ะ..."
............
วันนั้นเป็นวันที่ฉันนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารที่เหล่าพวกคนชั่วร้ายนั่งคุยเรื่องคนที่สามารถล้างบาปได้กำลังจะปรากฏตัวออกมา แล้วมีคนนึง เขาอายุเท่าฉันนี่แหล่ะ ก็พูดขึ้นมาว่า
"เราคาดการว่า บุคคลนี้จะเป็นอันตรายต่อองค์กรของเราเป็นได้ ฉะนั้นต้องรีบกำจัดให้เร็วที่สุด"
ฉัน ซึ่งเป็นคนที่เกลียดการต้องทำอะไรที่เลวร้ายก็ได้แต่นั่งนิ่ง เพราะฉันกลัวว่า จะต้องไปฆ่าใครซักคน ฉัน..ฉันเกลียดมากที่ต้องเห็นคนที่บริสุทธ์ถูกฆ่าตาย
ฉันกับพี่เลยได้นั่งคุยกันเรื่องนี้ตอนที่กลุ่มคนที่สนับสนุนการฆ่าคนที่ล้างบาปได้กำลังเฮฮา ใช่ มีแค่ฉันกับพี่แค่สองคน
"เมต้าไนท์ เอางี้น่ะ น้องน่ะ รีบหนีไปก่อน น้องต้องรีบตามหาคนที่พวกนั้นจ้องจะเอาชีวิต ส่วนพี่จะตามไปทีหลังเพื่อพวกมันจะได้คิดว่าเราต้องไปด้วยกัน น้องน่ะช่วยคนนั้นเอาไว้ให้ได้นะ"
"แล้วพี่ล่ะ พี่จะหนีไปยังไง ไปคนละทางมันจะดีเหรอ"
"ดีสิ ดีแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ"
หลังจากนั้น พี่ก็ผลักฉันตกหน้าต่างแถวนั้นลงไป โชคดีที่มันเป็นทะเล แต่ด้วยที่ฉันว่ายน้ำไม่เป็น ฉันจึงรีบหาอะไรเกาะ สิ่งที่ฉันเกาะได้เป็นท่อนไม้ที่ลอยมาจากไหนซักที่ แล้วฉันก็ลอยมาติดแถวชายทะเลตอนกลางดึก ฉันจึงเดินอย่างอ่อนแรง เดินไปเรื่อยๆจนฉันไม่เหลือแรงแล้ว ฉันเลยมานั่งเอาอะไรมาคลุมตัวข้างร้านขนมปังที่นายอยู่นั่นแหล่ะ ไม่นึกว่าพวกนายจะมาเจอฉัน
..........
"แล้วฉันก็คิดว่าฉันจะตายอยู่แล้วดวยซ้ำก่อนที่นายจะมาเจอ อีกอย่างที่ฉันไม่อยากเชื่อคือ นายจะเป็นคนที่สามารถล้างบาปพวกนั้นได้ด้วย"เมต้าไนท์บอก
"แต่ว่า...ยังไงฉัน..."
"เอ่อ...."
คุณหนูดีดีดีเดินเข้ามาทางเคอร์บี้ และโค้งให้
"ต้องขอบคุณที่คุณช่วยผมเอาไว้นะครับ ไม่งั้น..ไม่งั้น..."
คุณหนูดีดีดีร้องไห้ออกมา น้ำตาของเขาไหลลงอาบบนแก้มของเขาเรื่อยๆ
"...ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าเรียกฉันว่าเคอร์บี้ก็ได้ ไม่ต้องถึงขั้นคุณหรอกนะ"
เคอร์บี้ปลอบคุณหนูดีดีดี
"จริงเหรอ..ต่อไปนี้เรียกฉันว่า ดีดีดี ได้มั๊ย ไม่ต้องเรียกคุณหนูหรอกนะ"
รอยยิ้มเริ่มมาประทับตรงหน้าดีดีดี
"จะว่าไป จะเอายังไงล่ะ เคอร์บี้"เสียงของฟูมุดังขึ้นมาอีกครั้ง"เธอน่ะ จะมาอยู่กับเราก่อนมั๊ย เพื่อความปลอดภัย"
"อืม..."เคอร์บี้ใช้เวลาคิด"ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพวกคุณลำบาก ยังไงชีวิตผมก็ไม่มีอะไรอยู่แล้วนี่"
"แล้วเธอล่ะ เมต้าไนท์"ฟูมุหันมาทางเมต้าไนท์"จะอยู่กับพี่เธอมั๊ยล่ะ"
"ผมว่าไม่หรอกครับ พี่สั่งให้ผมมาตามหาคนที่สามารถล้างบาปได้ แล้วเขาก็อยู่ตรงนี้ ยังไงผมก็อยากปกป้องเขาครับ"เมต้าไนท์ตอบตามตรง และเขาก็จับมือเคอร์บี้"เคอร์บี้ ต่อไปนี้ฉันจะปกป้องนายเองนะ"
"อ..อื้ม"เคอร์บี้กัดฟันตอบ
..........
เอายังงั้นเหรอ..แน่ใจนะ....
..........
"!"เคอร์บี้รีบหันหน้าไปมา
"มีอะไรเหรอ"เมต้าไนท์ถาม
เคอร์บี้หันหน้าไปมาเพื่อหาว่าตนตอของเสียงนั้นมาจากไหน
"ได้ยินอะไรมั๊ยเมื่อกี๊"
"อะไรเหรอขอรับ กระผมถึงจะแก่แต่หูยังดี ไม่ได้ยินอะไรเลยนะขอรับ"พ่อบ้านตอบ
"แต่ว่า....ช่างมันเถอะ คงหูแว่วมั๊ง"
...........
หลังจากที่ฉันอยู่ที่นั้นประมาณเกือบทั้งวันได้ ฉันกับเมต้าไนท์ก็กลับมาในสภาพที่เหนื่อยเพราะให้การกับตำรวจสากลเรื่องนี้หมด เมต้าไนท์ไม่ได้เจอกันพี่ตัวเอง ทีแรกเขาก็ดูเศร้าๆ แต่ก็ดีแล้วล่ะ
แต่ฉันก็ยังคงสงสัยกับสิ่งที่ฉันเห็น มันเป็นภาพลวงตา รึว่าฉันแค่ฝันกลางวันไปกันนะ เสียงที่ฉันได้ยินตอนนั้นด้วย เด็กคนที่เห็นในภาพ...โรงพยาบาลร้าง...เสียงที่ได้ยิน...มันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ๆ
แต่ก่อนน่านั้นฉันคงต้องขอเวลางีบก่อนล่ะนะ เฮ้อ
..........
[----ไลบ์บลารี่ชื่อว่า นอร์มอล ไม่สามารถค้นหาพบ----]
[----เริ่มทำการค้นหาจากโลกความจริง----]
[----ค้นพบ 1 รายการ----]
[----เตรียมการ----]
[----สู่โลกความจริง----1%----]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น