"จะดีเหรอครับ ที่พาผมไปหาพี่น่ะ...."
ชั้นได้ถามคุณพ่อบ้านของดีดีดี ลูกคุณหนูที่ชั้นเพิ่งรู้จักได้ไม่นานมานี้ วันนี้เคอร์บี้ไม่ได้ตามมาด้วย เพราะเขาต้องอบขนมปังออกไปส่งขายในห้างแทนช่วงสัปดาห์นี้ ทั้งหมดมันเป็นความผิดชั้นเองที่ชั้นมาอยู่กับเขา พี่ชายชั้นที่ชื่อว่า คิลเลอร์ พี่ตามหาชั้นเจอหลังจากที่ชั้นหนีออกมาจากสถานที่นั้นได้อีกอย่างก็คือ พี่แทบจะจำชั้นไม่ได้ด้วย เป็นเพราะดาบแห่งความแค้น ให้ตายสิ ชั้นนี่มันเป็นน้องที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ตอนเด็กๆชั้นให้พี่ช่วยตั้งหลายครั้ง แต่ชั้นกลับช่วยอะไรพี่ไม่ได้เลย ชั้นพยายามเลียนแบบพี่มาตลอด แต่ตอนนี้ชั้นต้องตัดใจแล้วตามที่เคอร์บี้บอกสินะ
"ดีแล้วล่ะ นายน่ะจะได้ถามพี่นายด้วยไม่ใช่เหรอ เมต้าไนท์?"
ดีดีดีหันมาพูดกับชั้น เขาเป็นคนที่เคอร์บี้ได้ช่วยเอาไว้ เพราะเขาเองก็เป็นคนนีงที่ถูกบาปแห่งความตะกละเข้าสิง แล้วพอเขาหลุดได้ ช้อนแห่งความตะกละก็ได้กลายเป็นวาพ์บสตาร์ที่คล้ายกับของเคอร์บี้ แต่ของเขาเป็นสีฟ้า คุณพ่อบ้านเอสโซ่จึงมั่นใจว่า ถ้าชั้นหลุดออกมาได้ ชั้นก็จะมีวาพ์บสตาร์นั่นเหมือนกัน
แต่ว่า..แน่ใจเหรอ ว่าชั้น....จะสามารถออกมาได้?
พ่อแม่ของชั้นตายตั้งแต่ชั้นยังเด็กๆ และก็มีคนพาชั้นกับพี่อีกสองคนมาอยู่ที่บ้านอุปการะ...แต่ก็ไม่ใช่ว่าบ้านหรอกนะ เพราะว่าสถานที่ที่ชันได้เดินทางไปกลับเป็นเกาะที่อยู่ห่างไกลจากชายฝั่งที่นี่มาก ตัดขาดจากโลกภายนอก เมื่อชั้นไปถึง ชั้นก็เกิดความรู้สึกกลัว กลัวจนไม่อยากจะทำอะไร จนพี่คิลเลอร์บอกว่า
'นี่! นายน่ะ ใส่เจ้านี่ไว้สิ นายอาจจะดีขึ้นก็ได้นะ'
เจ้านี่ที่พี่บอกก็คือหน้ากากที่ชั้นใส่อยู่ตอนนี้ ถึงแม้ว่าชั้นจะหนีออกมาจากที่นั่น แต่ถ้าใส่หน้ากากนี่อยู่ มันทำให้ชั้นอุ่นใจมาก เพราะว่านี่เป็นหน้ากากที่พี่ให้มารึเปล่านะ?
"เฮ้! เมต้าไนท์..เฮ้!!!"
ชั้นสดุ้ง ดีดีดีเรียกชั้นเสียงดังมาก
"เอ...เอ่อ...ขอโทษนะ! หว๋าๆๆๆๆ!"ชั้นรีบพูดขอโทษแต่ก็เผลอดึงผ้าคลุมที่ชั้นสวมมันไว้อยู่บวกกับรถเบรกกะทันหันด้วย ทำให้ชั้นล้มลงไปอยู่กับพื้นเบาะรถข้างล่าง
"ฮาฮ่าฮาาาาาาา!!!!!!!!!!!!"ดีดีดีหัวเราะใหญ่"นายนี่มันตลกจริงๆเลยนะ!"
ชั้นได้แต่ค่อยๆลุกขึ้นและทำหน้างอนๆ มีใครที่ไหนเขาล้อกันเวลาคนอื่นล้มล่ะ ฮือ แต่ก็อายเหมือนกันนะ
"อ๊ะ ขอโทษๆ ชั้นอยากจะถามว่านายจะเอาอะไรมั๊ย เดี๋ยวชั้นจะไปซื้อจากร้านขายของตรงนั้นก่อน พอดีเข้าปั๊มมาเติมน้ำมันเลยจะซื้อของด้วยเลย"
"ไม่เอาหรอก ไม่เป็นไรๆ"ชั้นตอบดีดีดีไปอย่างนั้น แต่ความจริงแล้วตอนนี้ชั้นคอแห้งเป็นผงเลยมั๊ง
"เอาเถอะน่า งั้นชั้นซื้อน้ำผลไม้ให้ละกัน"ดีดีดีบอกอย่างนั้น ท่าจะรู้ว่าชั้นคอแห้งสินะ ว้า ชั้นนี่มันเป็นคนที่ทำอะไรให้คนอื่นจับได้ง่ายจังเลย
ประมาณห้านาทีต่อมา ดีดีดีเดินออกมาจากร้านขายของ ยื่นน้ำลิ้นจี่กระป๋องมาให้ชั้น ส่วนเขาก็เป็นน้ำส้ม
"น้ำส้มนี่มันน้ำนางเอกสุดๆเลยว่ามั๊ย ฮ่าฮ่าฮ่า"ดีดีดีหัวเราะ ชั้นก็ได้หัวเราะแห้งๆตามน้ำไปด้วย
จะว่าไปแล้ว พี่ชั้นก็ชอบไปเก็บผลไม้จากป่ามานั่งกินด้วยกัน พี่เป็นคนที่แสนดีมากเลย แต่ตั้งแต่ตอนที่เขาไปพบกับคนที่ชั้นหนีมาตลอด พี่ก็เปลี่ยนไป ทำไมถึงตอนเป็นพวกเราด้วยนะ
เดี๋ยวๆ
ชั้นกินลิ้นจี่ไม่ได้นี่นา
"เอ่อ ชั้นกินพวกลิ้นจี่ไม่ได้น่ะ"ชั้นบอกดีดีดี"ถ้าไม่ว่าอะไร...."
"เอาสิๆ ชั้นนึกว่านายจะไม่แพ้อะไรพวกนี้ซะอีกนะ"ดีดีดีเอาน้ำส้มมาเปลี่ยนกับน้ำลิ้นจี่ของชั้น และเขาก็เปิดกระป๋องออกมาดื่นอย่างสบายใจ"ใกล้ถึงยังครับ คุณพ่อบ้าน"
ทันใดนั้นตอนนั้นคุณพ่อบ้านก็เลี้ยวรถ บอกว่าถึงพอดี ชั้นเคยมากับเคอร์บี้ แต่ก็ไม่เคยได้เห็นตึกข้างหลังเลย คุณพ่อบ้านบอกว่า ตึกข้างหลังเป็นตึกที่ไว้ใช้สอบสวนต่างๆ พี่ก็คงอยู่ที่นั่นเหมือนกัน แสดงว่าพี่ชั้นก็คงต้องถูกสอบสวนด้วยสินะ แล้วก็ต้องไปสถานพินิจของเด็กด้วยสิ
"เข้าไปกันเถอะครับ เห็นว่าหนูฟูมุเค้าพาพี่ชายฝาแฝดเธอมาที่ห้องใกล้ๆนี้ด้วย"พ่อบ้านบอกกับชั้น ดีดีดีกำลังเอากระเป๋าสะพายออกมาจากหลังรถ
"...คะ...ครับ"ชั้นตอบกลับ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ชั้นยังกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับพี่ได้ ทางเดินปูด้วยพรมสีเทา แต่ดูสะอาดตากว่าที่เห็น หน้าต่างที่อยู่ระดับกลางๆ พอให้ชาวแคปปี้เห็นได้ แจกันที่มีดอกไม้สีน้ำเงินกับเทาวางเอาไว้ชวนให้หดหู่นิดหน่อย โดยรวมแล้วจัดแบบให้อารมณ์เศร้าๆ ท้องฟ้าก็เริ่มเป็นสีเทาตาม พายุคงกำลังจะมาอีกรอบสินะ
"อ้าว หนูฟูมุ"พ่อบ้านทักหญิงสาวที่ยืนหน้าห้อง"พามาแล้วล่ะ เอาไงต่อเหรอ"
คุณฟูมุมองดูชั้นด้วยสายตาอ่อนโยนปนสงสาร นั่นสินะ ชั้นมันน่าสงสารนี่นา
"เมต้าไนท์"คุณฟูมุบอกกับชั้น"เธอเข้าไปคนเดียว...ไหวมั๊ย?"
คุณฟูมุถามชั้น ทำยังไงดีล่ะ พอยืนอยู่หน้าห้องที่พี่อยู่ก็รู้สึกไม่อยากเข้าไป เพราะชั้นกลัวพี่มากในตอนนี้ พี่คงกำลังหงุดหงิดสุดๆ อีกอย่าง ชั้นไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงด้วยสิ
"..เอ่อ...ไหวครับ ไหว" ชั้นพูดโกหกไป ทั้งที่รู้ว่าไม่ไหว แต่ทำไม...
คุณฟูมุเปิดประตูให้ชั้นเข้าไป และปิดประตู หลังจากนั้นชั้นก็เห็นพี่ยืนมองดูนอกหน้าต่างอยู่
"ฝนเนี่ย ทำให้หดหู่ใจเน๊อะ...."ชั้นเป็นฝ่ายทักไปก่อน"พี่ว่ายังไงเหรอ.."
พี่ยืนเงียบ ฝนเริ่มรินลงมาแล้วเบาๆ
"พี่ครับ ที่ผ่านมา...ผมเองก็นึกถึงพี่มาตลอดนะ"
พี่ก็ยังคงเงียบต่อไป ฝนเริ่มแรงขึ้น
บรรยากาศในห้องมืดอยู่แล้ว พอมาเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เครียดเข้าไปกันใหญ่
"พี่ครับ ผมน่ะ...เอ่อ...ผมน่ะ ไม่ใช่สิ พี่ ผมว่าเราคืนดีกันเถอะนะ"
ทันใดนั้น ฝ่ามือของพี่ชายฝาแฝดของชั้นก็ฟาดมาตรงหน้ากากเต็มๆทำให้หน้ากากชั้นหลุดออกมา พี่หันมาแล้ว แต่เขากลับส่งเสียงด่าทอขึ้นมาดังว่า
"เจ้าคนสวมหน้ากากเอ๊ย แกเองก็คงจะหวังว่ามีโอกาสมาฆ่าชั้นเหมือนกันใช่มั๊ยล่ะ!!"
ชั้นไม่จะเชื่อว่า คำพูดนั้นจะเป็นของพี่ชายตัวเอง
"ยิ่งมาใส่หน้ากากเหมือนกันแบบนี้ ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปกันใหญ่ พอใจแล้วสิ! สวมบทบาทคนอื่น! แสดงเป็นคนอื่น! ได้ผลประโยชน์กลับมาหาตัวเอง! พอลำบากก็กลับมาตายที่ชั้น! เจ้าบ้าเอ๊ย!!! อยากไปไหนก็ไปเลย!!!"
หลังจากที่พี่สบทคำด่าทอมา ฝนนั้นก็กลายเป็นพายุห่าใหญ่ ตกลงมาอย่างแรง ชั้นที่นั่งกับพื้นเพราะแรงฟาดของพี่ ค่อยๆหยิบหน้ากากมาใส่ใหม่ และรีบผลักประตูออกไปโดยไม่สนใจคำของดีดีดี พ่อบ้านที่รออยู่ข้างนอก ชั้นวิ่งกลางสายฝนกลับไปที่ชายหาดที่ชั้นไปหลบซ่อนตัวอยู่ โชคดีที่ชั้นยังพอจำทางได้ แต่ตอนนี้ชั้นเปียกโฉกหมดแล้ว อากาศก็เย็นขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ชั้นเริ่มหนาวสั่น นี่ชั้นวิ่งหนีออกมาแบบไม่ได้คิดอะไรเลยซักอย่างใช่มั๊ยเนี่ย
ไฟข้างถนนติดขึ้นมาเกือบหมด นี่ค่ำเลยเหรอ หลังจากที่วิ่งมาได้ครึ่งทาง ชั้นก็ได้เปลี่ยนมาเป็นเดินแทน ฝนยังคงตกลงมาเรื่อยๆ ชั้นก็ยังหนาวต่อไป ไม่แน่ตอนนี้ชั้นอาจกำลังจะเป็นไข้ขึ้นมา ในที่สุดชั้นก็มาถึงที่ร้านขายขนมปัง
"เมต้าไนท์!!!"เสียงของบุ๊คดังขึ้น"ทำไมนายถึงไม่นั่งรถกลับกับดีดีดีล่ะ เขาเล่าให้ฟังหมดแล้วนะ!"
บุ๊ครีบไปเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมชั้น ชั้นเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว
"ตัวร้อนจี๋เลย พวกอุ้ม แม่ แล้วก็เคอร์บี้ติดอยู่ที่ร้านขายอุปกรณ์เบเกอรี่ในเมืองนู้น ทำไงดีล่ะ เดี๋ยวชั้นไปชงโกโก้ร้อนมาให้นะ"
ในตอนนั้นเองที่ชั้นก็ผลอยหลับไปเพราะว่าเหนื่อยบวกกับที่ชั้นเป็นไข้ด้วย เสียงรอบๆข้างตัวก็ค่อยๆเบาลงไป เบาลงไป....
..........
'เมต้าไนท์ วันนี้ชั้นเอาผลไม้มาให้นายกินด้วยนะเอามั๊ย'
'ว้าว พี่ครับ ขอบคุณนะ'
'ขะ..ขอบคุณทำไมเล่า!!! ชั้นแค่เอามาเผื่อเท่านั้นเอง!'
'พี่ยังปากแข็งเหมือนเดิมเลยนะ แต่ช่างเถอะ แค่พี่เอามาให้ แม้ว่าไม่เต็มใจ แต่ผมก็ดีใจที่สุดแล้วล่ะ!'
..........
ตอนนั้น...ที่พี่เอาผลไม้ที่เก็บมาให้ ชั้นก็ดีใจมากนี่นา คิดถึงจัง...
..........
'เมต้าไนท์ วันนี้จะเล่นอะไรดีล่ะ'
'ไม่หรอก พี่ แค่ผมอยู่กับพี่ ผมก็มีความสุขแล้ว!'
..........
ตอนนั้น ที่พี่ชวนเล่นด้วย แต่ชั้นบอกว่าแค่อยู่ด้วยกันก็มีความสุขนี่
..........
'พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่มั๊ย เมต้าไนท์!'
..........
!!!
ทำไมถึงมีความรู้สึกอบอุ่นไหลเข้ามากันนะ? สิ่งที่พี่พูดแต่ละอย่างมันส่งผลให้ชั้นมีกำลังในการอยู่ต่อไป ชั้นคอยตามหลังพี่ เพราะไม่กล้าจะทำอะไร วันนี้ที่พี่ตบหน้าชั้น เพราะว่าพี่เค้าห่วงเรา ไม่อยากให้เข้าใกล้สินะ กลัวว่าเพราะเค้าจะไปทำอันตรายให้น้องสินะ พี่ครับ...
พี่
คราวนี้
ให้ผมเป็นฝ่ายที่จะไปช่วยพี่บ้างนะ
..........
"กลับมาแล้ว!!!" เสียงของอุ้มดังมาแต่ไกล "ให้ตายสิ ฝนบ้าบอ ทำชั้นเกือบกลับไม่ได้!"
"เอ๋? เมต้าไนท์" เคอร์บี้ที่เดินถือของมาด้วยความเปียกปอนเห็นเมต้าไนท์นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับคลุมผ้าห่มผืนใหญ่
"โทษทีๆ วันนี้ชั้น...วิ่งกลับมาน่ะ" เมต้าไนท์หันมา หัวเราะแห้งๆ "แต่ก็ไม่เป็นไรมากหรอกนะ ไม่ต้องห่วง แล้วก็..."
เมต้าไนท์เอาสิ่งที่อยู่ใต้ผ้าห่มออกมาให้ทุกคนเห็น
"หาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!"
ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวกัน เพราะสิ่งที่เมต้าไนท์ถือนั้นก็คือวาพ์บสตาร์สีม่วงจางนั่นเอง
"เมต้าไนท์....สุดยอดไปเลย!!!!" เคอร์บี้ยิ้มกว้าง "แสดงว่านาย...."
"อื้ม!!!" เมต้าไนท์ตอบสั้นๆ "ชั้นมั่นใจแล้วล่ะว่าชั้นเป็นคนอย่างไง"
"ยังไงล่ะ?" บุ๊คถามเชิงล้อเล่นกับเมต้าไนท์
"อ๊ะ เอ๋?!?" เมต้าไนท์ตอบไม่ได้ทันที "คือ คือแบบว่า แบบว่า..."
"นั่นแหล่ะนาย!!!" บุ๊คเดินเข้ามาตบหลังเบาๆ "เมต้าไนท์จอมเป๋อๆ แต่ก็แคร์คนอื่นกว่าตัวเองเสมอ!"
"เป๋อเหรอ?!?" เมต้าไนท์ดูหน้าซีดลงไป เขาตกใจกับคำพูดของบุ๊ค
"เอาน่าๆ นายไม่ค่อยสบายไม่ใช่เหรอ นอนก่อนเถอะ ไปๆ" บุ๊คไล่ให้เมต้าไนท์ไปนอนบนห้อง ส่วนคนอื่นก็ไปเช็ดตัว แล้วก็เข้าห้องครัววางของ
..........
"นายแน่ใจเหรอ ว่าครั้งนี้ได้แน่นอน" ดีดีดีถามเมต้าไนท์ "พี่นายยิ่งกำลังหงุดหงิดด้วยนี่นา"
"ดีดีดี ครั้งนี้ชั้นไม่ใช่คนเดิมเหมือนเมื่อวานแล้วนะ คราวนี้ชั้นมั่นใจมากกว่าเดิม ไม่สิ ชั้นทำได้แน่ๆ!"
ชั้นมั่นใจกว่าครั้งก่อนมาก เพราะว่าตัวชั้นได้หลุดจากบาปนั่นมาแล้ว ด้วยตัวเอง ฉะนั้นชั้นต้องช่วยพี่เค้าด้วย เพื่อเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
"งั้น....ชั้นไปล่ะนะ"
"ระวังพี่นายด้วยนะ"
ชั้นเดินเข้าไปในห้องเดิมกับเมื่อวาน ฟ้าก็ยังคงครื้มเหมือนเดิม พี่ชั้นยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เหมือนมองอะไรซักอย่าง
"ต้องการอะไรอีกล่ะ" พี่ถามด้วยเสียงห้วนๆ "ยังไม่พอใจอีกเหรอ"
"พี่!" ชั้นรีบพุ่งเข้าไปกอดพี่ทันที แล้วน้ำตาของชั้นก็ไหล "พี่ ผมรอดออกมาแล้วนะ บาปที่ติดตัวมานั่นน่ะ ผมหลุดแล้วนะ!"
"ว่าไงนะ" พี่แทบไม่เชื่อหู เขาดูพงะชั่วครู่ "ได้ยังไง"
"ด้วยตัวเองไงพี่ ผมน่ะนะ ผมนึกถึงเรื่องราวสมัยก่อนที่เราอยู่ด้วยกันขึ้นมา แล้วผมก็...ไม่ดีกว่า เก็บไว้แบบนี้แหล่ะ พี่ครับลองแตะนี่ดูสิ" ชั้นหยิบวาพ์บสตาร์ขึ้นมา พี่ชั้นมองด้วยความลังเล ท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกัน
ในที่สุด พี่ชั้นก็เลือกที่จะแตะมัน
..........
"เอ่อ ทุกคน พี่เค้าจะมาหลบอยู่ที่นี่ด้วยนะ ส่วนเรื่องค่าต่างๆนี่ เดี๋ยวจะทำงานชดเชยให้นะ" เมต้าไนท์บอกทุกคนที่ยืนอยู่ในห้อง ทุกคนจึงมองมาที่พี่ชายฝาแฝดของเมต้าไนท์ คิลเลอร์
"พึ่งพาคนอื่นเยอะเกินไปแล้วนะ" คิลเลอร์พูดกับเมต้าไนท์ "เดี๋ยวก็ติดนิสัยหรอก"
"แม่ไม่ได้ว่าอะไรหรอกจ่ะ อยู่ได้เท่าที่ชอบเลย เรื่องค่านู่นนี่ ไม่จำเป็นก็ได้นะ อุ้มกับบุ๊คคเค้าทำอยู่แล้ว"
"จริงเหรอครับ ขอบคุณนะครับ" คิลเลอร์มองดูวาพ์บสตาร์สีเทาอ่อน "เมต้าไนท์ เพราะนายแท้ๆเลยนะ ขอบใจมาก"
"อะไรกันพี่ ผมก็แค่...อย...อยากช่วยพี่เองนะ" เมต้าไนท์เขินๆ เขาบิดตัว
"เฮ้ๆ ดูนี่สิ คิลเลอร์คุงผู้เป็นคนปากไม่ตรงกับใจ" เสียงดีดีดีดังขึ้นมาจากข้างหลัง คิลเลอร์จึงรีบหันไปมอง
"ว่าไงนะ!!! มะ..ไม่ใช่ซักหน่อย!!!" คิลเลอร์รีบกลบเกลื่อนทันที แสดงว่าเขานิสัยแบบนั้นจริงๆ
"ใจเย็นๆ เอาล่ะ งั้นวันนี้ให้ชั้นเลี้ยงเนื้อย่างทุกคนดีมั๊ย ฉลองเนื่องในวันที่เมต้าไนท์กับคิลเลอร์ได้อยู่ด้วยกันแล้วไง!"
"จะดีเหรอ" เมต้าไนท์ถาม
"ดีสิ!" ดีดีดีลากเคอร์บี้มา "เคอร์บี้ยังตกลงแล้วเลย!"
"เอ๋ ตอนไหนอ่ะะะะะะ" เคอร์บี้มองหน้าดีดีดี "ช่างเถอะ งั้นก็ไปกินกันดีกว่าเน๊อะ แต่ว่านายจ่ายนะ"
ทุกคนเดินขึ้นรถของดีดีดีที่มีพ่อบ้านขับอยู่ เมต้าไนท์กับคิลเลอร์เดินตามหลังไป
"พี่ครับ ไปพร้อมกันเถอะนะ!"
"อ..อื้ม!"
..........
"ว่าไงนะ!!! จะ...จะเลิกกับชั้นเหรอ!"
"อือ ชั้นเจอคนใหม่ที่ใช่กว่านายแล้ว นายน่ะ ไปซะเถอะ"
".....ชิ"
บริเวณแถวนั้นมีร้านดอกไม้ ซึ่งเด็กชายชาวว๊าดเดิ้ลคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ เขาถือดอกกุหลาบสีส้มเอาไว้ในมือขณะที่เด็กผู้หญิงอีกคนเดินหนีจากเขาไปกับเด็กชายอีกคน
"จะเอา...อย่างงั้นเหรอ....."
ดอกกุหลาบในมือของเขาค่อยๆเปลี่ยนสี จากส้มกลายเป็นดำสนิท...
