"ว่าไงนะ เจ้าลูกคุณหนูอวดดี!"
"ก็จริงไม่ใช่เหรอ รึว่าจะเถียง?"
"...ฮึ่ม..."
..........
วันนี้เป็นวันที่ห้าของการฝึกงาน ณ ร้านขนมปังแห่งนี้
จะว่ายังไงดีล่ะ?โชคดีรึเปล่า? เพราะตั้งแต่เมต้าไนท์มาหลบภัยที่นี่ เขาก็พยายามช่วยงานที่ร้านเพื่อแลกกับการพักที่นี่ชั่วคราว เจ้าของร้านให้เขาไปทำงานในครัวซึ่งเป็นที่มิดชิดและไม่อยากให้ออกมาข้างนอกก่อนช่วงหนึ่งทุ่ม ทำให้เป็สาเหตุที่ฉันต้องมาอยู่ในครัวด้วยเพื่อให้เขารู้สึกสบายใจ
เมต้าไนท์เป็นคนค่อนข้างขี้ระแวงพอสมควรแต่เขาก็ตกใจง่ายมากๆด้วย เมื่อวานเขาเผลอเหยียมตุ๊กตาเป็ดมีเสียงแล้วเขาก็สดุ้งโหยง พวกบุ๊คหัวเราะใหญ่ ดูท่าแล้วเขาก็น่าจะเป๋อๆ บางทีก็น่าจะมากกว่าฉันด้วยแฮะ
พอเข้ามานั่งในครัวฉันก็สบายขึ้นมากเพราะไม่ต้องมายืนยื่นกล่องให้ลูกค้าที่เรื่องมาก จะเอานู่นนี่นั่น ทำไมไม่หยิบเองล่ะครับ? ฉันถามอย่างเดียว ก็ยังดีที่ไม่ใช่ทุกคนที่เป็น
งานภายในครัวส่วนใหญ่จะเป็นการอบขนมปัง และเข็นรถออกไป ปกติงานนี้สบายมากสำหรับฉัน แต่เมื่อเมต้าไนท์มาช่วยด้วยแล้ว ก็ยิ่งสบายเข้าไปใหญ่
"อันนี้..."เมต้าไนท์ถามฉันขึ้นมาในตอนที่กำลังนั่งกินข้าวปั้นสามเหลี่ยมของเมื่อวานที่พวกบุ๊คซื้อมา แล้วเหลือสองก้อนพอดี
"ข้าวปั้นสามเหลี่ยมน่ะ อร่อยนะ"ฉันตอบเขาไปและเอามันเข้าปาก
"เหรอ.."เขาตอบและเอาข้าวเข้าปากที่อยู่ใต้หน้ากากของเขา ปากของเขาค่อยๆเคี้ยวและกลืนมันลงไป
"อ๊าฮ่าฮ่าฮ่า! พวกนายก็แค่คนชนชั้นรากหญ้าเท่านั้นแหล่ะน่า!"
เอ๋? เกิดอะไรขึ้นข้างนอกน่ะ เสียงไม่คุ้นหูเลยแฮะ
"ว่าไงนะ เจ้าลูกคุณหนูอวดดี!"
คราวนี้เป็นเสียงของอุ้มบ้าง เสียงเธอท่าทางจะหงุดหงิดมาก
"ก็จริงไม่ใช่เหรอ รึว่าจะเถียง?"
เสียงที่พูดเมื่อกี๊ดังขึ้นมาอีกรอบ สงสัยคงต้องไปดูซะแล้วสิ
..........
"ฉันอยากจะกินขนมปังพวกนี้ให้หมดเลย ฉันมีเงินมากกว่าพวกนายรวมกันสิบคน..ไม่สิ ร้อยคนเลยด้วยซ้ำ"เสียงเด็กชายชาวเพนกิน่าดังขึ้นมาจากกลางร้าน"อีกอย่าง พวกนายที่นั่งกันในร้านน่ะ ออกไปซะ ฉันคือลูกคุณหนูแห่งตระกูลนักชิม ฉันควรจะได้กินอะไรซักหน่อยสิ"
"คือว่า คุณหนูครับ...กระผมว่าถ้าทำแบบนี้..."
"เงียบไปเลย เจ้าพ่อบ้านงี่เง่า! แก่แล้วยังกล้าเถียงผู้สูงส่งเหรอ"เด็กชายคนนั้นยังคงพูดอวดอ้างตัวเองต่อไป"แค่มีเงิน ฉันก็กินทุกอย่างบนโลกนี้ได้แล้ว เอ้า!เอาอะไรมาให้ฉันกินเร็วๆสิ หิวจะแย่อยู่แล้ว!"
"ใจเย็นๆหน่อยสิ! ก็รู้หรอกนะว่าหิวน่ะ!"อุ้มเถียงลูกคุณหนูได้อย่างดุเดือด"ไม่งั้นก็ขอเชิญให้คุณซื้อออกไปกินที่บ้านเลยซิคะ! ง่ายดีกว่า!"
"ร้านนี้ถูกตัดคะแนนเรื่องการต้อนรับลูกค้านะ ดีแล้วที่ฉันไม่สั่งปิดร้านไปเลย"เด็กชายยังคงพูดต่อไป"เค้กสตรอเบอร์รี่อันนี้หวานเกินไปนิด แต่ก็ใช้ได้ มีอย่างอื่นอีกมั๊ย?"
"เอ่อ...ร้านเรายังมีขนมปังอีกหลายแบบนะครับ คุณหนูดีดีดี มีทั้งขนมปังไส้เมลอน โดรายากิที่นำเข้ามาจากญี่ปุ่น เค้กชาเขียว คุ๊กกี้ช็อคโกแล็ต..."บุ๊คไล่ชื่อเมนูของร้านจนหมด คุณหนูคนนั้นชื่อดีดีดีสินะ
"อืมมม เอามาให้หมดเลย ฉันอยากจะชิมอีกเยอะ แต่ถ้าจะดี นายเอาความฝัน ความหวัง กับความปรารถนาของนายมาให้ฉันชิมด้วยก็จะดีมากเลย...."
คุณหนูผู้นั้นลดเสียงลงช่วงท้ายๆ แต่ก็ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอึ้ง สายตาของคุณหนูเปลี่ยนไป และเดินเข้าไปหาบุ๊ค
"จานเรียกน้ำย่อยวันนี้....ความฝันที่อยากจะเป็นเชพชื่อดัง....อร่อยไม่ใช่น้อยเลยแห๊ะ..."
"คุณหนู!!! คุณหนูตั้งสติไว้ก่อนครับ!!!"เสียงพ่อบ้านดังขึ้นและเดินเข้าไปรั้งเอาไว้ สุดท้ายก็รั้งไม่อยู่ คุณหนูผลักเขาออกไปทางเคอร์บี้ที่เพิ่งออกมาพอดี
"อ๊ะ! เป็นอะไรมั๊ยครับ"เคอร์บี้ช่วยประคองพ่อบ้านวัยชราขึ้นมายืนได้ แม้ว่าตัวเขาก็เล็กกว่าก็ตาม
"จานหลัก....ความปรารถนาของเธอที่เธออยากจะเป็นเกมเมอร์ชื่อดัง.....ขมขื่นปนความหวานนุ่มลิ้น...."คุณหนูดีดีดีหันมาทางอุ้ม สีหน้าเธอซีดไปทันที
"อืม....แต่จานที่เหมาะกับจานหลักที่สุด....."
คุณหนูหันไปทางเคอร์บี้บ้าง เคอร์บี้ซึ่งยังไม่รู้เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นก็ได้สดุ้ง และพูดกับเขา
"..ปะ...เป็นอะไรไปน่ะ!"
"คุณหนู...เขาโดนวิญญาณร้ายที่เรียกว่า บาปแห่งความตะกละ เข้าสิงน่ะครับ"เสียงพ่อบ้านดังขึ้นเบาๆเพื่อตอบเคอร์บี้
"เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ทุกคนหันมาทางพ่อบ้านชราคนนั้น
"ฮึ เจ้าพ่อบ้านแก่ๆน่ะ แกไร้ประโยชน์มากนะ...หาของกินให้ฉันไม่ได้อีก....ไม่ได้เรื่อง...."คุณหนูที่พ่อบ้านชราอ้างว่าโดนวิญญาณ...ผีเข้าสิงพูดกับพ่อบ้าน"แต่ยังไง ชาวแคปปี้คนนี้มีอะไรที่ไม่เหมือนใครเลยนะ...เป็นพรสวรรค์ที่ไม่น่าจะมีได้เลย...."
..........
พรสวรรค์ที่ไม่น่าจะมีได้? ทำไมล่ะ?
..........
"สงสัยล่ะสิ...ก่อนหน้าที่ฉันจะตอบ...ฉันคงต้องขอชิมทุกสิ่งที่นายมีก่อนละนะ ฮ่าฮ่าฮ่าาาาาาาาาาาา"คุณหนูผู้ตระกะผู้นั้นได้วิ่งเข้าหาเคอร์บี้ เคอร์บี้จึงรีบวิ่งหนีทันที
"ฉันว่าคงต้องจับส่งโรงบาลบ้าอ่ะนะ คุณหนูคนนี้--"
"ยังจะมาพูดอะไรแบบนี้ตอนนี้อีกเหรอ! ไปช่วยเคอร์บี้ก่อนเถอะ!"บุ๊ครีบขัดคออุ้มทันที
และหลังจากนั้นก็มีแสงสว่างจ้าแว๊บขึ้นมาจากมือของเคอร์บี้
..........
อะไรน่ะ?
ทำไมมันถึงมาอยู่บนมือฉันได้?
มันคืออะไรน่ะ?
ช่างก่อนเถอะ แต่อย่างน้อยมันก็พอให้หยุดเจ้าลูกคุณหนูคนนั้นได้ละกัน ไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้ฉันยื่นเจ้าสิ่งนั้นออกไปทางคุณหนู และพูดออกมาว่า
'สิ่งที่นายทำน่ะ มันไม่ได้เรียกว่าสิ่งที่ถูกต้องหรอกนะ แต่ว่ามันเป็นเพียงสิ่งที่นายกำลังลุ่มหลง มันเป็นสิ่งที่นายได้สร้างขึ้นมาเอง ไม่ใช่เพราะวิญญาณร้ายอะไรนั่นหรอก ลืมตาขึ้นมามองความจริงซักทีสิ!'
ฉันพูดคำอะไรที่เหมือนการ์ตูนตอนเช้าได้ไงเนี่ย?!? แต่ทำไมเหมือนฉันเป็นพระเอกการ์ตูนไปเลยนะเนี่ยยยย ฮ่าฮ่า
..........
"เคอร์บี้..."เสียงเบาๆของเมต้าไนท์ดังขึ้น"รึว่า...."
"นั่นอะไรน่ะ! ยังกับนารูโตะตอนใช้กระสุนวงจักรเลย ซัดไปสิ เคอร์บี้! วู้!"เสียงอุ้มดังขึ้นเหมือนเชียร์ให้จัดการ
"โอ๊ะ...นั่นมัน...."เสียงพ่อบ้านพูดขึ้น เหมือนเขาจะรู้อะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้
"เมต้าไนท์..."บุ๊คเห็นเมต้าไนท์ที่เดินออกมาจากหลังครัว"ทำไม..."
"นั่นมัน...."เสียงของพ่อบ้านดังขึ้นอีกรอบ เขาขยับแว่นขึ้น
"ลืมตาขึ้นซะสิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เคอร์บี้ตะโกนออกมาดังสุดเสียง และเหวี่ยงสิ่งที่อยู่ในมือของเขาออกไป
"...ดาว? ไม่ใช่กระสุนวงจักรเหรอ โด่ว"อุ้มยังคงบ่น
"มันใช่เวลาคิดถึงการ์ตูนมั๊ยเนี่ย!"บุ๊คพูดให้อุ้ม
และทุกอย่างรอบๆตัวพวกเขาก็สว่างจ้า
ค่อยๆจางลง
จางลง
จนกลับมาปกติ
"...นี่ฉัน...ทำอะไรลงไปกันนะ...."เคอร์บี้มองมือตัวเอง เขากำลังถือสิ่งที่คล้ายดาวอยู่ในมือ สีของมันออกเหลืองนวลตา
"ไม่อยากจะเชื่อเลย..นั่นมัน วาพ์บสตาร์!"พ่อบ้านกับเมต้าไนท์พูดพร้อมกัน ทำให้พวกเขามองหน้ากัน
"งั้นเธอ..คงมาจาก...."เสียงพ่อบ้านเบาลง
"ถ้าพูดถึงสิ่งนี้...แสดงคุณก็ต้องรู้แล้วสิว่าผมคือใคร..."เมต้าไนท์พูดด้วยน้ำเสียงเบาเหมือนกัน
"เดี๋ยวๆ เรื่องนี้มันอะไรกันน่ะ..?"เคอร์บี้ทำสีหน้างุนงง เขาเห็นคุณหนูคนนั้นล้มอยู่กับพื้น
"พรสวรรค์ที่ไม่น่าจะมีได้..."พ่อบ้านพูด
"กับวาพ์บสตาร์ที่นายถืออยู่..."เมต้าไนท์พูดต่อ
"นาย/เธอเป็นคนที่สามารถชำละล้างบาปทั้งห้าได้น่ะสิ...."พ่อบ้านชรากับเมต้าไนท์พูดพร้อมกัน
"เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เคอร์บี้ร้องดังกว่าเก่า"อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!! ฉันเนี่ยนะ!!!!!!!!!!!!! มั่วแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"กระผมอยู่มาเกือบจะหกสิบปีแล้ว เคยเห็นสิ่งนี้มาสองรอบแล้วล่ะ ครั้งแรกเมื่อประมาณห้าสิบปีก่อน ครั้งที่สองก็ตอนนี้..."
"คนที่ฉันหนีมา...เคยบอกว่าให้จัดการกับคนที่ครอบครองวาพ์บสตาร์นี้....ไม่นึกว่าจะเป็นนาย...."
"เอาไว้ค่อยเล่าก็ได้นะ คุณหนูคนนี้น่ะ ตื่นแล้วล่ะ"เสียงอุ้มดังขึ้นและเธอหันไปมองคุณหนูดีดีดี
"...ฉัน...ฉันทำอะไรลงไป......"น้ำเสียงของคุณหนูดังขึ้นอย่างเบาๆ
"ไม่ว่าจะยังไง......ฉันต้องคุยกับนายแล้วล่ะ"เมต้าไนท์ท่าทางเปลี่ยนไปทันที
"กระผมคงต้องขอคุยด้วย...."พ่อบ้านพูด"กระผมชื่อเอสโซ่ เรื่องนี้ต้องแจ้งกับทางตำรวจสากลด้วยนะครับ"
"เอ๋ เดี๋ยวๆๆๆๆๆ นี่ผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ย!"เคอร์บี้กุมหัวตัวเองและเหมือนมีอะไรไหลเข้าหัวของเขามา
..........
ที่นี่มัน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น