"หว๋าๆๆ จะสายแล้ว"
เคอร์บี้รีบวิ่งออกจากห้องพักของตัวเองพร้อมกระเป๋าสะพายใบใหม่ เป็นกระเป๋าที่มีเข็มกลัดตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนติดไว้ที่ช่องใส่ขวดน้ำ เขามาพักที่หอนี้ได้ไม่นานและยังไม่เคยเห็นหน้าตาของคนที่มาอยู่ด้วยเลยแม้แต่นิด ราวกับว่าพวกเขาไม่สุ่งสิงกับใคร
วันนี้เป็นวันประกาศห้องเรียนและเป็นวันแรกที่เรียนของโรงเรียนเอ็นด์พีเอส
เคอร์บี้วิ่งออกมาทางถนนที่มีคนเดินพลุกพล่าน คนเหล่านั้นเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเขา
"หน้าตาทำไมน่ากลัวกันจัง รุ่นพี่เนี่ย..."เคอร์บี้วิ่งผ่านและบ่น"โรงเรียนนี้การแข่งขันสูงนี่นา จะเขม่นกันก็คงไม่แปลก"
เขาวิ่งจนถึงหน้าโรงเรียน หอพักของเขาอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนนี้เท่าไหร่ เพราะว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ห่างจากตัวเมือง ทำให้การที่จะไปกลับนั้นยากมาก หอพักจึงพากันก่อตัวขึ้นในบริเวณรอบๆ หลังจากนั้นร้านสะดวกซื้อก็ตามมา
"ข่ะ...ขอโทษนะครับ ขอโทษนะครับ"เคอร์บี้เดินฝ่ารุ่นพี่ที่ยืนแน่นทั้งพื้นที่ เขาเห็นทั้งนักยิมนาสติกรุ่นเยาวชน เน็ทไอดอลที่กำลังดังอยู่ และเหล่าบรรดาคนที่สร้างชื่อเสียงมากมายหลายคน
"โห มีแต่คนดังๆทั้งนั้นเลย..."
เคอร์บี้รีบวิ่งออกจากห้องพักของตัวเองพร้อมกระเป๋าสะพายใบใหม่ เป็นกระเป๋าที่มีเข็มกลัดตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนติดไว้ที่ช่องใส่ขวดน้ำ เขามาพักที่หอนี้ได้ไม่นานและยังไม่เคยเห็นหน้าตาของคนที่มาอยู่ด้วยเลยแม้แต่นิด ราวกับว่าพวกเขาไม่สุ่งสิงกับใคร
วันนี้เป็นวันประกาศห้องเรียนและเป็นวันแรกที่เรียนของโรงเรียนเอ็นด์พีเอส
เคอร์บี้วิ่งออกมาทางถนนที่มีคนเดินพลุกพล่าน คนเหล่านั้นเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเขา
"หน้าตาทำไมน่ากลัวกันจัง รุ่นพี่เนี่ย..."เคอร์บี้วิ่งผ่านและบ่น"โรงเรียนนี้การแข่งขันสูงนี่นา จะเขม่นกันก็คงไม่แปลก"
เขาวิ่งจนถึงหน้าโรงเรียน หอพักของเขาอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนนี้เท่าไหร่ เพราะว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ห่างจากตัวเมือง ทำให้การที่จะไปกลับนั้นยากมาก หอพักจึงพากันก่อตัวขึ้นในบริเวณรอบๆ หลังจากนั้นร้านสะดวกซื้อก็ตามมา
"ข่ะ...ขอโทษนะครับ ขอโทษนะครับ"เคอร์บี้เดินฝ่ารุ่นพี่ที่ยืนแน่นทั้งพื้นที่ เขาเห็นทั้งนักยิมนาสติกรุ่นเยาวชน เน็ทไอดอลที่กำลังดังอยู่ และเหล่าบรรดาคนที่สร้างชื่อเสียงมากมายหลายคน
"โห มีแต่คนดังๆทั้งนั้นเลย..."
"อ๊ะ! เธอน่ะ! เธอคือเคอร์บี้รึเปล่า?"รุ่นพี่คนหนึ่งถามเขาในขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่บอร์ดประกาศห้อง"ชั้นจำไม่ผิดแน่ๆ ทุกคน! นี่ไงเคอร์บี้ เด็กที่ชั้นพูดถึง!"
คนกลุ่มหนึ่งกรูเข้ามาทางเคอร์บี้ เคอร์บี้หน้าซีด บอกเพียงว่าไม่ใช่ แต่รุ่นพี่คนนั้นกลับยังจะชื่นชมตัวเขา
"พี่สนใจน้องมานานแล้วนะ! สนใจอยู่ชมรมยิงธนูรึเปล่า! กล้ามเนื้อน่าจะดีนี่"
"อ่ะ...เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ แล้วก็ผมไม่ใช่เคอร์บี้หรอกนะ พี่จำผิดตังหาก สีตัวแบบผมมีตั้งหลายคน"เคอร์บี้ยังคงปฏิเสธกลับไปและรีบเดินหนีออกมา
เคอร์บี้เดินมายังบอร์ด เขาพยายามมองหาชื่อของเขาบนนั้นอย่างใจจดใจจ่อ และในที่สุด
"ดูสิ! มีชื่อเคอร์บี้ด้วย!"
"ไหนๆ จริงด้วย คนๆนั้นน่ะเหรอ"
"คนที่ล้างบาปทั้งห้าและก็ต่อกรกับเมดเทอร์ได้ไง"
"อยู่ห้องเดียวกับชั้นเลย! 1-B ล่ะ!"
"จริงเหรอ! น่าจะไปทักเขานะ!"
เคอร์บี้รีบถอยหลังทันทีตั้งแต่ได้ยินคำว่า 1-B เขาไม่จำเป็นต้องหาแล้ว และเขาก็เตรียมหลบหน้าคน
"การที่กลายเป็นคนดังมันเป็นแบบนี้เหรอเนี่ย..."
เคอร์บี้รีบเดินขึ้นตึกเรียนทันที พร้อมถามรุ่นพี่ที่อยู่แถวนั้นว่าห้องโฮมรูมของ 1-B นั้นอยู่ตรงไหน เมื่อเขาได้คำตอบ เขาจึงรีบมุ่งหน้าไปทันที
..........
เอาล่ะ ตั้งสติไว้เคอร์บี้
ชั้นต้องเข้าไป ชั้นต้องเข้าไป นิ่งๆเอาไว้
กลัวจัง กลัวจะมีคนมารุมถามนู่นนี่
หายใจเข้า หายใจออก ฟู่ ฟู่....
เอาล่ะนะ! จะเข้าไปละเว้ยยยย
ชั้นผลักประตูเข้าไป ทันใดนั้นสายตาทุกสายตาต่างมองมาที่ชั้นทันที ชั้นเลือกนั่งติดหน้าต่าง ในที่สุดก็มีคนเดินเข้ามาทัก
"เอ่อ...นาย..คือเคอร์บี้ใช่มั๊ย"
เด็กชายชาวฮูเดินเข้ามาทักชั้น
"ชั้นชื่อบุน ยินดีที่ได้รู้จักนะ อ๊ะ ขอโทษนะที่ทำให้ไม่เห็นหน้าชั้น พอดีว่าผมหน้าม้าชั้นมันยาวไปหน่อยน่ะ"
บุนพูดขึ้นมาอีกครั้ง ชั้นตอบแห้งๆกับเขาไป ถึงแม้ว่าไม่อยากบอกว่าชั้นคือเคอร์บี้ แต่สุดท้ายยังไงทั้งห้องก็รู้กันอยู่ดี
"ย..ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ"
"อื้อ โรงเรียนนี้น่าตื่นเต้นจังนะ! มีแต่คนดังๆทั้งนั้น ต่างจากชั้นที่ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง ที่ชั้นเข้าโรงเรียนนี้เพราะว่าได้ข่าวว่านายได้เข้ามา! ชั้นเลยพยายามอ่านหนังสือสอบ นายเป็นคนที่ชั้นถือเป็นตัวอย่างเลยนะ ทั้งเก่ง ทั้งมีความสามารถ ได้ข่าวว่าที่โรงเรียนเก่านายสอบได้คะแนนรวมที่หนึ่งของชั้นด้วย ชั้นเลยอยากเป็นแบบนายบ้างน่ะ"บุนพูด"ไม่นึกไม่คาดว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย"
บุนนับถือชั้นเป็นตัวอย่างงั้นเหรอ ที่เขามาสอบเข้าที่นี่เพราะชั้นเหรอ ดีใจยังไงก็ไม่รู้สิ แต่ชั้นก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกนะ
"ชั้นไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก ก่อนหน้าที่ชั้นจะรู้ว่าชั้นน่ะเป็นคนที่สามารถล้างบาปได้ ชั้นก็ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยมาตลอด พอได้ลองฆ่าตัวตายดู ชั้นก็คิดได้ว่าคนที่มาตายแทนชั้นนั้นน่ะ เขาได้ฝากอะไรหลายอย่างไว้ให้ อีกอย่างถ้าชั้นตายไป เพื่อนชั้นที่ชั้นล้างบาปให้ พวกเขาก็ต้องรับภาระแทนชั้นอีก รวมทั้งต้องให้พวกเขามาร้องไห้เพราะชั้นตายเนี่ยนะ ชั้นไม่เอาด้วยหรอก"ชั้นตอบเขากลับไป"ถ้าชั้นเป็นคนธรรมดาๆ ชั้นคงจะเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องคนนึงล่ะนะ"
"งั้นเหรอ...แต่ว่านะ นายเก่งนะเนี่ยที่อดทนเรื่องนี้มาได้ เป็นชั้นคงอึดอัดน่าดู มีคนตาม มีคนจ้อง มีคนอิจฉา"
นานๆทีจะมีคนเข้าใจชั้น ขอบใจนะบุน
"โรงเรียนมีกำหนดว่าให้นักเรียนทุกคนเลือกชมรม ถึงมีรุ่นพี่ทักมาตลอดทางเลย ชั้นถูกพวกชมรมยิงธนูทักมาล่ะ บอกว่ากล้ามเนื้อดี...ตรงไหน"
"เอ๋? ชั้นก็เหมือนกันนะ แต่ชั้นว่าชั้นไม่เอาหรอก แรงออกแรงชั้นไม่ค่อยอยากฝืนน่ะ"ชั้นพูดต่อไป"ถ้ามีชมรมอะไรที่มันเข้ากับชั้น ก็อยากลองล่ะนะ"
"ชมรมศิลปะก็น่าสนนะ"บุนบอก"แต่ชมรมประชาสัมพันธ์ก็ดี ชมรมดนตรีก็เด่น..."
เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นก่อนที่ชั้นจะได้พูดต่อ บุนเดินไปที่โต๊ะถัดจากชั้นสองตัว หันมายิ้มให้ชั้น และในที่สุดครูก็เดินเข้ามา
โต๊ะตัวข้างหน้าชั้นยังว่างอยู่นี่ มาสายรึเปล่านะ ใช้ไม่ได้เลย
"....มาไม่ครบนี่ แต่ไม่เป็นไรหรอก วันแรกอาจจะหลงทางก็ไม่แปลก"
ครูไล่เช็คชื่อแต่ละคน จนถึงรายชื่อหนึ่ง
"เอ๋ คนนี้เองเหรอ อื้ม...เอาไงดีละเนี--"
"ขะ...ขอโทษนะครับ!! พอดีว่าผมหลงทาง!"
ชั้นที่นั่งเหม่อมองนอกหน้าต่างอยู่หันมาทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น น้ำเสียงของคนที่ซุ่มซ่ามเสมอ น้ำเสียงของคนที่ค่อยเอาใจใส่คนอื่น น้ำเสียงที่เรียบง่ายแต่อบอุ่น
"มะ...เมต้าไนท์?!"
ชั้นพูดขึ้นมา เข้ามองมาทางชั้น
"อ๊ะ! เอ๊ะ...เคอร์บี้!"
เมต้าไนท์เองก็ตกใจไม่น้อย
เขาไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิดตั้งแต่สามเดือนก่อน ไม่สิ หลายเดือนด้วยซ้ำ จู่ๆมาเจอกันแบบนี้บังเอิญไปรึเปล่า ถ้าเมต้าไนท์อยู่ที่นี่ แสดงว่าคิลเลอร์ก็ต้องอยู่ด้วยสิ
"ดูเขาสิ! นั่นคนที่เคอร์บี้ล้างบาปให้นี่นา"
"โชคดีจังเลย มีคนดังตั้งสองคนแหน่ะ ห้องเรา"
"มาทันจนได้สินะ คราวหลังก็อย่าหลงทางบ่อยละกัน ครั้งนี้ครูยกโทษให้"ครูบอกกับเมต้าไนท์"เอ้า งั้นเรามาเรียนกันได้แล้วนะ ตั้งแต่ตอนนี้เลย"
เมต้าไนท์เดินมาที่โต๊ะตัวข้างหน้าชั้น หันมาซุบซิบด้วย
"วันแรกก็สายแล้วสิ ชั้นนี่บ้าจังเลย"
"ทำไมนายถึงได้มาเรียนที่นี่ล่ะ"ชั้นถามเขากลับ
"ก็คือว่า พี่ชั้นยื่นใบขอร้องให้เข้ามาที่นี่ไงล่ะ แต่ว่านะ พี่เค้าก็กำลังทำงานหาเงินอยู่ แถมชั้นก็มาอยู่หอ ยิ่งเพิ่มภาระ ไหนจะค่าเทอมอีก ชั้นเลยทำงานพิเศษไปด้วยน่ะ ทำให้มาสายด้วย เมื่อคืนก็ทำงานจนดึกเลย"
"เอ๋ งานอะไรเหรอ?"
"ความลับ"เมต้าไนท์ทำน้ำเสียงอารมณ์ดีให้ชั้น ท่าทางจะไม่ยอมบอกง่ายๆแฮะ
..........
"จะว่าไป แล้วคิลเลอร์ล่ะ"
ชั้นถามเมต้าไนท์ตอนพักเที่ยง ชั้นกับบุน คนที่ชั้นเพิ่งรู้จักเดินมาที่โต๊ะของเมต้าไนท์ บุนแนะนำตัว เมต้าไนท์ก็ทักตอบ ทั้งคู่ดูไม่มีปัญหาอะไร
"เอ่อ คิลเลอร์นี่เป็นฝาแฝดของนายเหรอ?"บุนถามเมต้าไนท์
"อื้ม เป็นพี่ชายฝาแฝดน่ะ แต่เขามาก่อนชั้นอีก ใจร้าย"เมต้าไนท์ทำเสียงงอน"จะมาปลุกก็ไม่มา พี่บ้าที่สุด"
"น่าๆ ยังไงก็อยู่โรงเรียนนี้นี่ กลับไปนายก็ค่อยถามก็ได้นะ"ชั้นเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับเพื่อนทั้งสองคน บุนรู้ทางไปโรงอาหาร พวกเราจึงคิดจะไปกินข้าวด้วยกัน แต่ก่อนหน้านั้น...
"นี่นาย! ทำไมต้องมาอยู่ห้องเดียวกับชั้นเนี่ย!"
"ชั้นตังหากที่ต้อวถาม! ชวนชั้นทะเลาะตลอดเลยนะ!"
"โจทย์ข้อที่อยู่บนกระดานชั้นก็ตอบได้! ทำไมนายต้องมาแย่งซีนชั้นเนี่ย!"
"ชั้นไม่เห็นมีใครตอบนี่นา! เดี๋ยวครูจะสุ่มคนขึ้นมา ยิ่งกว่าเก่าอีก!"
"นาย!"
"นาย!"
"ดีดีดี! คิลเลอร์!"ชั้นร้องออกมา พวกเขาจึงหันมามอง
"อ๊ะ เคอร์บี้?"พวกเขาพูดพร้อมกัน ก่อนที่จะเดินมาทางชั้น
"ว้าว...สุดยอด พวกเราอยู่กันครบเลย แล้วนาย..."
"ชั้นบุน ยินดีที่ได้รู้จักนะ พอดีว่าเรากำลังจะไปโรงอาหารน่ะ"
"งั้นเราไปโรงอาหารกันเลยมั๊ย น่าเสียดายที่บานดาน่าไม่ได้อยู่ด้วยเนี่ย"ชั้นพูดกับคนที่เหลือ ก่อนที่จะเดินไปชนกับคนหนึ่ง"อ๊ะ ขอโทษน....หว๋าาาาา"
คนที่ยืนตาต่อหน้าพวกเราเป็นคนที่ขอบตาดำอย่างชัดเจน ผ้าโพกหัวสีน้ำเงินกับน้ำเสียงที่สุภาพเรียบร้อย
"สวัสดีนะทุกคน...พอดีว่าผมอ่านหนังสือเตรียมเนื้อหาดึกเกินไปหน่อยน่ะ ก็เลย....."
ชั้นรีบรวบทุกคนเข้ามากอดด้วยกัน บุนมองด้วยสายตาที่อบอุ่นราวกับเป็นคนในครอบครัวแต่ก็ไม่ได้เข้ากอดด้วย
"อะไรเนี่ย! นี่เราทั้งหมดมาอยู่โรงเรียนเดียวกันงั้นเหรอ? บ้าจริงๆเลย!"ชั้นพูด บานดาน่าหัวเราะแห้งๆ ส่วนเมต้าไนท์ก็ทำท่าเขิน คิลเลอร์หันไปมองด้านอื่น ดีดีดีก็เอามือตบหลังชั้น
"นั่นสิ...ไม่ได้นัดใช่มั๊ย"คิลเลอร์พูด"คือ...คือว่าชั้นดีใจนะ...แต่ก็ไม่ได้มากหรอกน่า!!"
"ว้าว สุดยอดเลย ดีใจด้วยนะ!"บุนบอก"เรารีบไปโรงอาหารก่อนเถอะ เดี๋ยวคนจะเยอะกว่านี้อีก"
"นั่นสินะครับ....สงสัยผมต้องหาพวกกาแฟมาดื่มซะแล้วสิ...."บานดาน่าขยี้ตา"เผลออ่านหักโหมไปด้วย"
"งั้นเราไปกันเถอะ!"เมต้าไนท์เอามือมาควงชั้นทันที"เราไปกินข้าวพร้อมกันครั้งแรกในโรงเรียนนี้กัน!"
"จะว่าไปนายอารมณ์ดีมากเลยนะช่วงนี้"ชั้นถามเขาไป"มีอะไรรึเปล่า"
"ป....เปล่าหรอกๆ"เมต้าไนท์สดุ้ง เขาทำท่าอายๆ "แค่ว่าคิดถึงเพื่อนนี่นา"
บุนเดินมากับพวกเราและเล่าเรื่องของเขาให้ฟัง เขาบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับพวกเรา ซึ่งทุกคนก็ตอบตกลงโดยไม่คิด
..........
"โห..คนเยอะเกินไปแล้วมั๊ง..."คิลเลอร์พูด"แบบนี้ชั้นขอซื้อแค่ขนมปังตรงนั้นก็พอแล้ว"
"นายไม่ชอบที่ที่คนเยอะก็บอกมาเถอะ"ดีดีดีว่าคิลเลอร์
"แต่ว่าวันนี้กินขนมปังดีกว่านั่นแหล่ะ ใครๆก็อยากลองรสชาติอาหารที่นี่"บุนทักทุกคนที่ยืนตรงนั้น"
"งั้น...ชั้นเอาขนมปังแยมนี่ละกัน อ๊ะ ของร้านปังมาม่านี่นา"ดีดีดีหยิบมาพร้อมจ่ายเงิน"ไม่ได้ไปนานแล้วแหะ"
"ก็ตั้งแต่เรื่องนั้นจบลงนี่ครับ"บานดาน่าหยิบขนมปังไส้หมูหยองพร้อมกับสั่งกาแฟ"ไม่รู้ว่าอุ้มกับบุ๊คทำอะไรอยู่นะครับ"
"เห็นว่าพากันสอบเข้าโรงเรียนอื่นนะ ติดทั้งคู่ด้วย"เคอร์บี้ตอบ"อยากกินขนมปังหน้านี่นานแล้ว ได้กินซักที"
"อือ...เพื่อนของนายนี่เยอะนะ ดูท่าน่าสนุกจังเลย"บุนพูดต่อ เคอร์บี้พยักหน้า
คนกลุ่มหนึ่งกรูเข้ามาทางเคอร์บี้ เคอร์บี้หน้าซีด บอกเพียงว่าไม่ใช่ แต่รุ่นพี่คนนั้นกลับยังจะชื่นชมตัวเขา
"พี่สนใจน้องมานานแล้วนะ! สนใจอยู่ชมรมยิงธนูรึเปล่า! กล้ามเนื้อน่าจะดีนี่"
"อ่ะ...เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ แล้วก็ผมไม่ใช่เคอร์บี้หรอกนะ พี่จำผิดตังหาก สีตัวแบบผมมีตั้งหลายคน"เคอร์บี้ยังคงปฏิเสธกลับไปและรีบเดินหนีออกมา
เคอร์บี้เดินมายังบอร์ด เขาพยายามมองหาชื่อของเขาบนนั้นอย่างใจจดใจจ่อ และในที่สุด
"ดูสิ! มีชื่อเคอร์บี้ด้วย!"
"ไหนๆ จริงด้วย คนๆนั้นน่ะเหรอ"
"คนที่ล้างบาปทั้งห้าและก็ต่อกรกับเมดเทอร์ได้ไง"
"อยู่ห้องเดียวกับชั้นเลย! 1-B ล่ะ!"
"จริงเหรอ! น่าจะไปทักเขานะ!"
เคอร์บี้รีบถอยหลังทันทีตั้งแต่ได้ยินคำว่า 1-B เขาไม่จำเป็นต้องหาแล้ว และเขาก็เตรียมหลบหน้าคน
"การที่กลายเป็นคนดังมันเป็นแบบนี้เหรอเนี่ย..."
เคอร์บี้รีบเดินขึ้นตึกเรียนทันที พร้อมถามรุ่นพี่ที่อยู่แถวนั้นว่าห้องโฮมรูมของ 1-B นั้นอยู่ตรงไหน เมื่อเขาได้คำตอบ เขาจึงรีบมุ่งหน้าไปทันที
..........
เอาล่ะ ตั้งสติไว้เคอร์บี้
ชั้นต้องเข้าไป ชั้นต้องเข้าไป นิ่งๆเอาไว้
กลัวจัง กลัวจะมีคนมารุมถามนู่นนี่
หายใจเข้า หายใจออก ฟู่ ฟู่....
เอาล่ะนะ! จะเข้าไปละเว้ยยยย
ชั้นผลักประตูเข้าไป ทันใดนั้นสายตาทุกสายตาต่างมองมาที่ชั้นทันที ชั้นเลือกนั่งติดหน้าต่าง ในที่สุดก็มีคนเดินเข้ามาทัก
"เอ่อ...นาย..คือเคอร์บี้ใช่มั๊ย"
เด็กชายชาวฮูเดินเข้ามาทักชั้น
"ชั้นชื่อบุน ยินดีที่ได้รู้จักนะ อ๊ะ ขอโทษนะที่ทำให้ไม่เห็นหน้าชั้น พอดีว่าผมหน้าม้าชั้นมันยาวไปหน่อยน่ะ"
บุนพูดขึ้นมาอีกครั้ง ชั้นตอบแห้งๆกับเขาไป ถึงแม้ว่าไม่อยากบอกว่าชั้นคือเคอร์บี้ แต่สุดท้ายยังไงทั้งห้องก็รู้กันอยู่ดี
"ย..ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ"
"อื้อ โรงเรียนนี้น่าตื่นเต้นจังนะ! มีแต่คนดังๆทั้งนั้น ต่างจากชั้นที่ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง ที่ชั้นเข้าโรงเรียนนี้เพราะว่าได้ข่าวว่านายได้เข้ามา! ชั้นเลยพยายามอ่านหนังสือสอบ นายเป็นคนที่ชั้นถือเป็นตัวอย่างเลยนะ ทั้งเก่ง ทั้งมีความสามารถ ได้ข่าวว่าที่โรงเรียนเก่านายสอบได้คะแนนรวมที่หนึ่งของชั้นด้วย ชั้นเลยอยากเป็นแบบนายบ้างน่ะ"บุนพูด"ไม่นึกไม่คาดว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย"
บุนนับถือชั้นเป็นตัวอย่างงั้นเหรอ ที่เขามาสอบเข้าที่นี่เพราะชั้นเหรอ ดีใจยังไงก็ไม่รู้สิ แต่ชั้นก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกนะ
"ชั้นไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก ก่อนหน้าที่ชั้นจะรู้ว่าชั้นน่ะเป็นคนที่สามารถล้างบาปได้ ชั้นก็ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยมาตลอด พอได้ลองฆ่าตัวตายดู ชั้นก็คิดได้ว่าคนที่มาตายแทนชั้นนั้นน่ะ เขาได้ฝากอะไรหลายอย่างไว้ให้ อีกอย่างถ้าชั้นตายไป เพื่อนชั้นที่ชั้นล้างบาปให้ พวกเขาก็ต้องรับภาระแทนชั้นอีก รวมทั้งต้องให้พวกเขามาร้องไห้เพราะชั้นตายเนี่ยนะ ชั้นไม่เอาด้วยหรอก"ชั้นตอบเขากลับไป"ถ้าชั้นเป็นคนธรรมดาๆ ชั้นคงจะเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องคนนึงล่ะนะ"
"งั้นเหรอ...แต่ว่านะ นายเก่งนะเนี่ยที่อดทนเรื่องนี้มาได้ เป็นชั้นคงอึดอัดน่าดู มีคนตาม มีคนจ้อง มีคนอิจฉา"
นานๆทีจะมีคนเข้าใจชั้น ขอบใจนะบุน
"โรงเรียนมีกำหนดว่าให้นักเรียนทุกคนเลือกชมรม ถึงมีรุ่นพี่ทักมาตลอดทางเลย ชั้นถูกพวกชมรมยิงธนูทักมาล่ะ บอกว่ากล้ามเนื้อดี...ตรงไหน"
"เอ๋? ชั้นก็เหมือนกันนะ แต่ชั้นว่าชั้นไม่เอาหรอก แรงออกแรงชั้นไม่ค่อยอยากฝืนน่ะ"ชั้นพูดต่อไป"ถ้ามีชมรมอะไรที่มันเข้ากับชั้น ก็อยากลองล่ะนะ"
"ชมรมศิลปะก็น่าสนนะ"บุนบอก"แต่ชมรมประชาสัมพันธ์ก็ดี ชมรมดนตรีก็เด่น..."
เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นก่อนที่ชั้นจะได้พูดต่อ บุนเดินไปที่โต๊ะถัดจากชั้นสองตัว หันมายิ้มให้ชั้น และในที่สุดครูก็เดินเข้ามา
โต๊ะตัวข้างหน้าชั้นยังว่างอยู่นี่ มาสายรึเปล่านะ ใช้ไม่ได้เลย
"....มาไม่ครบนี่ แต่ไม่เป็นไรหรอก วันแรกอาจจะหลงทางก็ไม่แปลก"
ครูไล่เช็คชื่อแต่ละคน จนถึงรายชื่อหนึ่ง
"เอ๋ คนนี้เองเหรอ อื้ม...เอาไงดีละเนี--"
"ขะ...ขอโทษนะครับ!! พอดีว่าผมหลงทาง!"
ชั้นที่นั่งเหม่อมองนอกหน้าต่างอยู่หันมาทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น น้ำเสียงของคนที่ซุ่มซ่ามเสมอ น้ำเสียงของคนที่ค่อยเอาใจใส่คนอื่น น้ำเสียงที่เรียบง่ายแต่อบอุ่น
"มะ...เมต้าไนท์?!"
ชั้นพูดขึ้นมา เข้ามองมาทางชั้น
"อ๊ะ! เอ๊ะ...เคอร์บี้!"
เมต้าไนท์เองก็ตกใจไม่น้อย
เขาไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิดตั้งแต่สามเดือนก่อน ไม่สิ หลายเดือนด้วยซ้ำ จู่ๆมาเจอกันแบบนี้บังเอิญไปรึเปล่า ถ้าเมต้าไนท์อยู่ที่นี่ แสดงว่าคิลเลอร์ก็ต้องอยู่ด้วยสิ
"ดูเขาสิ! นั่นคนที่เคอร์บี้ล้างบาปให้นี่นา"
"โชคดีจังเลย มีคนดังตั้งสองคนแหน่ะ ห้องเรา"
"มาทันจนได้สินะ คราวหลังก็อย่าหลงทางบ่อยละกัน ครั้งนี้ครูยกโทษให้"ครูบอกกับเมต้าไนท์"เอ้า งั้นเรามาเรียนกันได้แล้วนะ ตั้งแต่ตอนนี้เลย"
เมต้าไนท์เดินมาที่โต๊ะตัวข้างหน้าชั้น หันมาซุบซิบด้วย
"วันแรกก็สายแล้วสิ ชั้นนี่บ้าจังเลย"
"ทำไมนายถึงได้มาเรียนที่นี่ล่ะ"ชั้นถามเขากลับ
"ก็คือว่า พี่ชั้นยื่นใบขอร้องให้เข้ามาที่นี่ไงล่ะ แต่ว่านะ พี่เค้าก็กำลังทำงานหาเงินอยู่ แถมชั้นก็มาอยู่หอ ยิ่งเพิ่มภาระ ไหนจะค่าเทอมอีก ชั้นเลยทำงานพิเศษไปด้วยน่ะ ทำให้มาสายด้วย เมื่อคืนก็ทำงานจนดึกเลย"
"เอ๋ งานอะไรเหรอ?"
"ความลับ"เมต้าไนท์ทำน้ำเสียงอารมณ์ดีให้ชั้น ท่าทางจะไม่ยอมบอกง่ายๆแฮะ
..........
"จะว่าไป แล้วคิลเลอร์ล่ะ"
ชั้นถามเมต้าไนท์ตอนพักเที่ยง ชั้นกับบุน คนที่ชั้นเพิ่งรู้จักเดินมาที่โต๊ะของเมต้าไนท์ บุนแนะนำตัว เมต้าไนท์ก็ทักตอบ ทั้งคู่ดูไม่มีปัญหาอะไร
"เอ่อ คิลเลอร์นี่เป็นฝาแฝดของนายเหรอ?"บุนถามเมต้าไนท์
"อื้ม เป็นพี่ชายฝาแฝดน่ะ แต่เขามาก่อนชั้นอีก ใจร้าย"เมต้าไนท์ทำเสียงงอน"จะมาปลุกก็ไม่มา พี่บ้าที่สุด"
"น่าๆ ยังไงก็อยู่โรงเรียนนี้นี่ กลับไปนายก็ค่อยถามก็ได้นะ"ชั้นเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับเพื่อนทั้งสองคน บุนรู้ทางไปโรงอาหาร พวกเราจึงคิดจะไปกินข้าวด้วยกัน แต่ก่อนหน้านั้น...
"นี่นาย! ทำไมต้องมาอยู่ห้องเดียวกับชั้นเนี่ย!"
"ชั้นตังหากที่ต้อวถาม! ชวนชั้นทะเลาะตลอดเลยนะ!"
"โจทย์ข้อที่อยู่บนกระดานชั้นก็ตอบได้! ทำไมนายต้องมาแย่งซีนชั้นเนี่ย!"
"ชั้นไม่เห็นมีใครตอบนี่นา! เดี๋ยวครูจะสุ่มคนขึ้นมา ยิ่งกว่าเก่าอีก!"
"นาย!"
"นาย!"
"ดีดีดี! คิลเลอร์!"ชั้นร้องออกมา พวกเขาจึงหันมามอง
"อ๊ะ เคอร์บี้?"พวกเขาพูดพร้อมกัน ก่อนที่จะเดินมาทางชั้น
"ว้าว...สุดยอด พวกเราอยู่กันครบเลย แล้วนาย..."
"ชั้นบุน ยินดีที่ได้รู้จักนะ พอดีว่าเรากำลังจะไปโรงอาหารน่ะ"
"งั้นเราไปโรงอาหารกันเลยมั๊ย น่าเสียดายที่บานดาน่าไม่ได้อยู่ด้วยเนี่ย"ชั้นพูดกับคนที่เหลือ ก่อนที่จะเดินไปชนกับคนหนึ่ง"อ๊ะ ขอโทษน....หว๋าาาาา"
คนที่ยืนตาต่อหน้าพวกเราเป็นคนที่ขอบตาดำอย่างชัดเจน ผ้าโพกหัวสีน้ำเงินกับน้ำเสียงที่สุภาพเรียบร้อย
"สวัสดีนะทุกคน...พอดีว่าผมอ่านหนังสือเตรียมเนื้อหาดึกเกินไปหน่อยน่ะ ก็เลย....."
ชั้นรีบรวบทุกคนเข้ามากอดด้วยกัน บุนมองด้วยสายตาที่อบอุ่นราวกับเป็นคนในครอบครัวแต่ก็ไม่ได้เข้ากอดด้วย
"อะไรเนี่ย! นี่เราทั้งหมดมาอยู่โรงเรียนเดียวกันงั้นเหรอ? บ้าจริงๆเลย!"ชั้นพูด บานดาน่าหัวเราะแห้งๆ ส่วนเมต้าไนท์ก็ทำท่าเขิน คิลเลอร์หันไปมองด้านอื่น ดีดีดีก็เอามือตบหลังชั้น
"นั่นสิ...ไม่ได้นัดใช่มั๊ย"คิลเลอร์พูด"คือ...คือว่าชั้นดีใจนะ...แต่ก็ไม่ได้มากหรอกน่า!!"
"ว้าว สุดยอดเลย ดีใจด้วยนะ!"บุนบอก"เรารีบไปโรงอาหารก่อนเถอะ เดี๋ยวคนจะเยอะกว่านี้อีก"
"นั่นสินะครับ....สงสัยผมต้องหาพวกกาแฟมาดื่มซะแล้วสิ...."บานดาน่าขยี้ตา"เผลออ่านหักโหมไปด้วย"
"งั้นเราไปกันเถอะ!"เมต้าไนท์เอามือมาควงชั้นทันที"เราไปกินข้าวพร้อมกันครั้งแรกในโรงเรียนนี้กัน!"
"จะว่าไปนายอารมณ์ดีมากเลยนะช่วงนี้"ชั้นถามเขาไป"มีอะไรรึเปล่า"
"ป....เปล่าหรอกๆ"เมต้าไนท์สดุ้ง เขาทำท่าอายๆ "แค่ว่าคิดถึงเพื่อนนี่นา"
บุนเดินมากับพวกเราและเล่าเรื่องของเขาให้ฟัง เขาบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับพวกเรา ซึ่งทุกคนก็ตอบตกลงโดยไม่คิด
..........
"โห..คนเยอะเกินไปแล้วมั๊ง..."คิลเลอร์พูด"แบบนี้ชั้นขอซื้อแค่ขนมปังตรงนั้นก็พอแล้ว"
"นายไม่ชอบที่ที่คนเยอะก็บอกมาเถอะ"ดีดีดีว่าคิลเลอร์
"แต่ว่าวันนี้กินขนมปังดีกว่านั่นแหล่ะ ใครๆก็อยากลองรสชาติอาหารที่นี่"บุนทักทุกคนที่ยืนตรงนั้น"
"งั้น...ชั้นเอาขนมปังแยมนี่ละกัน อ๊ะ ของร้านปังมาม่านี่นา"ดีดีดีหยิบมาพร้อมจ่ายเงิน"ไม่ได้ไปนานแล้วแหะ"
"ก็ตั้งแต่เรื่องนั้นจบลงนี่ครับ"บานดาน่าหยิบขนมปังไส้หมูหยองพร้อมกับสั่งกาแฟ"ไม่รู้ว่าอุ้มกับบุ๊คทำอะไรอยู่นะครับ"
"เห็นว่าพากันสอบเข้าโรงเรียนอื่นนะ ติดทั้งคู่ด้วย"เคอร์บี้ตอบ"อยากกินขนมปังหน้านี่นานแล้ว ได้กินซักที"
"อือ...เพื่อนของนายนี่เยอะนะ ดูท่าน่าสนุกจังเลย"บุนพูดต่อ เคอร์บี้พยักหน้า
"รู้จักกันได้เพราะว่าตอนฝึกงานน่ะ แล้วต่อมาพวกเขาก็เริ่มเข้ามา"เคอร์บี้หันไปทางทุกคน"แต่ละคนก็มาไม่เหมือนกันด้วยสิ...."
"ตอนที่ชั้นมาเจอเคอร์บี้ก็เป็นตอนที่ชั้นมาชิมอาหารแถวนั้น แล้วอยู่ๆชั้นก็ไม่รู้สึกตัวเอง รู้ตัวอีกทีเคอร์บี้ก็ล้างบาปให้ชั้นแล้ว"ดีดีดีพูด"เห็นอุ้มบอกว่านายพูดออกมาเหมือนในการ์ตูนตอนเช้าเลยนะ"
"เคอร์บี้มาเจอชั้นตอนที่พายุเข้าน่ะ ไม่งั้น...ชั้นคงจะแย่แล้ว แต่ว่าไม่นานชั้นก็หลุดจากบาปนั่นได้เองนะ แล้วก็ไปช่วยพี่ด้วยนี่"เมต้าไนท์หันไปทางพี่ชายของเขา คิลเลอร์
"..อะไรล่ะ คนอื่นไม่เท่าไหร่หรอก แต่ชั้นต้องขอบคุณเมต้าไนท์ที่สุดแล้ว"คิลเลอร์หยิบขนมปังหน้าช็อคโกแลตพร้อมจ่ายเงิน
"เห..วันนั้นพายุก็ยังเข้าอยู่นี่นา ชั้นแอบแต่งเนื้อเพลงเกี่ยวกับนายสองคนเอาไว้แล้วนะ"ดีดีดียิ้มให้คิลเลอร์ คิลเลอร์สดุ้งทันที"นายก็เห็นแล้วนี่"
"ไอ้เนื้อเพลงบ้าๆแบบนั้นน่ะเหรอ! เนื้อเพลงมันเกินความเป็นจริงไปเยอะเลยนะ!"คิลเลอร์ร้องใส่ดีดีดี ดีดีดีหัวเราะไม่หยุด ก่อนที่คิลเลอร์จะเอามือมาทุบดีดีดีไปมาเบาๆ
"บ้า!บ้า! นายน่ะบ้าที่สุด!"
"เอ่อ...ไม่เคยเห็นคิลเลอร์เป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะครับ..."บานดาน่าพูด"เอาเข้าจริงๆแล้ว คิลเลอร์น่ะเป็นคนที่ทำตัวเด็กกว่าที่คิดนะครับ"
"ยังไงเหรอ"เคอร์บี้ถามบานดาน่า"ปกติเขาเป็นผู้ใหญ่มากเลยนะ"
"ก็นั่นแหล่ะครับ ความเป็นผู้ใหญ่ของคิลเลอร์น่ะเป็นแค่ภายนอก ตัวตนแท้จริงในใจของคิลเลอร์คงจะเป็นเด็กผู้ชายคนนึงที่เอาแต่ใจ เห็นคิลเลอร์เป็นคนที่พูดอะไรที่แทงใจคนอื่นแบบนั้นน่ะ ความจริงแล้วคิลเลอร์เขาเป็นห่วงนะครับ"บานดาน่าพูดพร้อมยิ้มอ่อน"เขาพยายามทำตัวเป็นพี่ที่แสนดีของเมต้าไนท์ พยายามทำตัวเข้มแข็งให้เมต้าไนท์ไงครับ"
"โธ่...แบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะซื่อตรงต่อใจตัวเองได้ล่ะ..."บุนถามบานดาน่า"ทำเป็นฟอร์มแบบนี้ คงไม่มีทางทำตามที่ใจตัวเองต้องการได้ทุกอย่างแน่ๆ"
"ก็ขึ้นอยู่กับว่าคิลเลอร์จะทำอย่างไรต่อไปแล้วล่ะครับ"บานดาน่ายิ้มอ่อนอีกครั้ง"แต่แบบนี้ก็ถือว่าดีแล้วนะครับ"
"จะว่าไป ตอนที่เจอนาย นายก็ถูกขังในกระจกไม่ใช่เหรอ"เมต้าไนท์หันมาถามบานดาน่า
"ครับ เอาจริงๆแล้วผมนี่ก็บ้านะ เอาแต่คิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นแฟนผมให้ได้จนทำเรื่องแย่ๆเข้าไป..."บานดาน่าเบาเสียงลง"เป็นถึงประธานนักเรียนของโรงเรียนเก่า แต่กลับเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีแบบนี้"
"ไม่หรอก นายน่ะมีดีตั้งหลายอย่างนะ"เคอร์บี้พูด"เราไปหาที่นั่งกินข้าว...เอ่อ ขนมปังดีกว่า"
...........
"นั่นอะไรน่ะ"ชั้นถามดีดีดี
"อ๋อ มันเป็นข้าวกล่องที่พ่อบ้านเอาไว้เผื่อฉุกเฉินน่ะ"ดีดีดีตอบกลับมา"รู้สึกว่าจะเป็นซูชินี่แหล่ะมั๊ง"
"ว้าว สุดยอดเลย"เมต้าไนท์พูด"แล้วทำไมนายไม่กินล่ะ"
"ก็กะว่าถ้ามีเพื่อนมากินข้าวด้วยก็จะแบ่งพอดีน่ะนะ บุน นายก็เอาด้วยสิ"ดีดีดีเปิดกล่องซูชิที่เขาเอามาด้วย ข้างในเป็นซุชิชั้นเยี่ยมหลายสิบชิ้น น่ากินจัง...
"น่ากินสุดๆเลย....คงแพงมากล่ะสิ"
"ไม่หรอกๆ นี่ฝีมือพ่อครัวบ้านชั้นน่ะ"ดีดีดีปัด"แต่ก็นะ วัตถุดิบก็แพงอยู่ดี"
ทุกคนเริ่มหยิบซูชิของดีดีดีมากินคนละชิ้นสองชิ้น ชั้นเลือกหน้าสาหร่ายธรรมดาๆเพราะว่าชั้นชอบอันนี้ที่สุดแล้ว
"อ้อ ลืมไปเลยว่ามีบางหน้าที่มีวาซาบิอยู่นะ"ดีดีดีพูด"ก็ไม่เยอะหรอก แต่คนที่ไม่ชอบเผ็ดก็กินไม่ได้แหล่ะ"
"หว๋าย...มิน่าล่ะทำไมรสมันจี๊ดแปลกๆ"ชั้นพูดขึ้นมาก่อนที่จะดื่มน้ำตามไป
"เอ๊ะ พี่"เมต้าไนท์หันไปมองทางคิลเลอร์"มีอะไรเหรอ"
"โอ๊ะโอ...ท่าจะไม่ดีแหะ"บุนหันมามองชั้น"รึว่า...."
"น้ำ....ขอน้ำด่วนเลยยยยย"คิลเลอร์โวยวาย"เผ็ดๆๆๆ น้ำ! น้ำ!"
บานดาน่าเอาแก้วน้ำมาให้คิลเลอร์ คิลเลอร์จึงรีบแกะขนมปังเข้าปากทันที
"ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า!"
ทุกคนจ้องมาที่คิลเลอร์ ด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อ แน่นอนไม่เว้นแต่ชั้น
"นี่นาย....กินเผ็ดไม่ได้เหรอ"ดีดีดีหัวเราะเบาๆ"ฮุฮุฮุ...ฮ่าฮ่าฮ่า!"
"ขะ...ขอร้องล่ะ! อย่าไปบอกใครมากกว่านี้เลยนะ!"คิลเลอร์ยกมือขึ้น น้ำเสียงร้อนรนมากกว่าที่คิด"ไม่น่าเลย...."
ชั้นทำได้แต่หัวเราะแห้งๆไป ตั้งแต่วันนั้นที่ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปก็ไม่ได้เจอเรื่องสนุกๆแบบนี้มานานพอควรนะเนี่ย
ในช่วงที่ฝึกงาน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ชั้นไม่คาดคิดมันได้เริ่มเข้ามาในชีวิตชั้น ทำให้เป็นช่วงชีวิตที่ลำบากมาก อีกทั้งชั้นยังคิดจะทิ้งเพื่อนให้รับภาระไว้อีก ถ้าไม่ได้เจอดีพเอ็นด์ในฝันนั่น...ก็คงจะไม่ได้กลับมาหัวเราะแบบนี้อีก
ที่ๆพวกเรามานั่งกินข้าวนั้นเป็นม้านั่งหินอ่อนที่แยกปลีกออกมาจากโรงอาหาร ม้านั่งนี่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ข้างๆมีสวนดอกไม้ขนาดย่อมอยู่ แต่ทว่าคนกลับไม่ค่อยผ่าน ถ้าจะผ่านก็ไปอาคารเรียนของกลุ่มเกษตรเท่านั้น ที่นี่จึงเป็นแหล่งกินข้าวชั้นดีแต่ทว่าไม่ค่อยมีใครรู้จัก บุนเป็นคนพาพวกเรามา เขารู้เรื่องของที่นี่มากกว่าที่คิดแฮะ
..........
"งั้น..วันนี้ชั้นกลับก่อนนะ"เมต้าไนท์พูด และสะพายกระเป๋า"ไม่ได้ทำงานพิเศษด้วยสิ กลับไปทำอะไรกินกับพี่ที่หอดีกว่า"
"นายอยู่หอเหรอ"เคอร์บี้ถาม"ชั้นก็อยู่หอนะ"
"เมื่อเช้าก็เพิ่งบอกไปนี่นา"เมต้าไนท์เดินออกจากประตูห้อง คิลเลอร์ยืนรออยู่ที่ระเบียง"งั้น เราไปก่อนนะ"
"อื้ม โชคดีนะ"เคอร์บี้โบกมือลาเพื่อนเก่าของเขา ก่อนที่จะเดินมาพร้อมกับบุนเพื่อที่จะไปร้านขายของแถวนั้นก่อน
"นายจะซื้ออะไรเหรอ"เคอร์บี้ถามบุน"ชั้นกะว่าจะมาซื้อของไปทำข้าวเย็นกินที่หอซักหน่อย"
"ก็นะ ชั้นเขียนเอาไว้ในรายการหมดแล้วล่ะ"บุนยื่นให้เคอร์บี้ดู"ซื้อของไปให้ผู้ดูแลด้วย หอชั้นเป็นหอพักชายล้วนน่ะ"
"เหรอ หอชั้นเป็นหอรวมอยู่เป็นบ้านน่ะ แต่เห็นว่าปีนี้มีแต่เด็กผู้ชาย ยังไม่เห็นหน้าตากันด้วย"เคอร์บี้คืนใบจดรายการซื้อของให้บุน"คิดว่าเย็นนี้ชั้นจะทำอาหารให้พวกเขาดีกว่า"
"ย้ายมาใหม่หมดเลยเหรอ"
"คิดว่านะ ปีเดียวกันด้วยแหล่ะ ถ้าเห็นหน้าแล้วจะถามนะว่าอยู่ห้องไหน"เคอร์บี้เดินมาจนถึงร้านสะดวกซื้อ และพากันเข้าไปพร้อมบุน หยิบของใส่ตระกร้า"ไม่คิดว่าจะต้องมาอยู่ที่อื่นแบบนี้อีกนะเนี่ย แต่ก็สนุกดี"
"ปีที่แล้วนายฝึกงาน...ใช่มั๊ย"บุนถาม ตระกร้าของเขามีขวดน้ำหวานเต็มไปหมด"แสดงว่านายก็ต้องเคยอยู่แบบนี้บ้างนี่นา น่าจะชิน"
"ก็คราวนี้มันพึ่งตัวเองนี่"เคอร์บี้พูดแล้วก็หัวเราะ"ทำซุปสาหร่ายดีมั๊ยนะ"
เคอร์บี้และบุนจ่ายเงิน เดินออกมาจากร้านและแยกทางกัน เคอร์บี้เดินกลับหอพัก ระหว่างเขาแวะซื้อลูกชิ้นเพื่อเอามาเลี้ยงคนอื่นๆที่อยู่ที่หอพักเดียวกันกับเขา
..........
"อือ...กุญแจหอ....กุญแจ...อ๊ะ เจอแล้ว"ชั้นหยิบกุญแจดอกเล็กๆสีขาวขึ้นมา"...หือ...ไม่ได้ล็อคนี่นา คนอื่นกลับมาแล้วเหรอเนี่ย"
ชั้นเปิดประตูเข้าไป คงต้องพยายามทำเสียงร่าเริงที่สุดเพื่อทักทายคนที่อยู่หอด้วยกัน ดูเป็นมิตรเข้าไว้สิ ถึงจะดี
"สวัสดีนะทุกคน!! ยินดีที่ได้รู้จักน----เอ๋!"
ชั้นถึงกับตกใจทันที จะไม่ตกใจได้ไง ในเมื่อคนที่อยู่หอเดียวกันนั้นน่ะ...
เป็นเพื่อนของชั้นทั้งหมดเลย
"ว่าแล้วเชียว"คิลเลอร์พูด"กะไม่ผิด ถ้าชั้นกับเมต้าไนท์อยู่ที่นี่ บานดาน่าที่เดินเข้ามาเมื่อกี๊ก็ตกใจเหมือนกัน รวมถึงเจ้าบ้านั่นด้วย เพิ่งย้ายของเข้ามา"
สุดยอด...อยู่หอเดียวกันหมดเลย อะไรมันจะบังเอิญ...ไม่สิ มันเรียกว่าเหมือนนัดกันมากกว่าแล้วมั๊ง
คิลเลอร์บอกชั้นว่าเขากับเมต้าไนท์ที่ไม่เห็นกันที่หอเลยเพราะว่าทำงานพิเศษอยู่ กลับก็ดึกดื่นคนนอนกันหมดแล้ว ส่วนบานดาน่าบอกว่าเขาไปพักที่บ้านญาติแถวนี้ก่อน พอเปิดเทอมเขาจะมาอยู่ที่นี่ เรื่องค่าใช้จ่ายพ่อแม่ของเขาก็ส่งมาให้เป็นสัปดาห์ แต่ที่ชั้นสงสัยที่สุดก็คือดีดีดีนี่แหล่ะ บ้านก็รวยแต่ทำไมกลับเลือกมาอยู่หอซะงั้นล่ะ
"ก็เพราะคุณพ่อบ้านบอกชั้นว่านายอยู่หอพักนี้น่ะสิ ชั้นเลยแอบมาอยู่ คุณพ่อบ้านห้ามชั้นไม่ได้หรอก พ่อกับแม่ก็อยู่ช่วงเที่ยวรอบโลกแล้วด้วย สบายใจได้ซักปีสองปี"ดีดีดีตอบด้วยน้ำเสียงภูมิใจ"ชั้นอยากลองมาอยู่แบบนี้บ้างน่ะสิ อยู่แต่บ้านที่มีคนรับใช้แบบนั้นมันน่าเบื่อจะตาย อยากลองทำอะไรด้วยตัวเองดูบ้าง"
บานดาน่ายกหม้อไฟดินมาตั้งที่โต๊ะกลางหอ...ตอนนี้เรียกว่าบ้านดีกว่า สีสันนั้นน่ากินมาก แต่คิลเลอร์ดูท่าไม่ดี
"ไม่เผ็ด...ใช่มั๊ยนั่นน่ะ"คิลเลอร์มอง ถึงหน้ากากจะปิดสีหน้าไว้ แต่ชั้นเดาว่าเขาคงจะทำหน้าซีดแน่ๆ
"สีมะเขือเทศน่ะครับ ไม่เผ็ดหรอก"บานดาน่าบอก"ออกรสเปรี้ยวๆเค็มๆ แต่ก็ไม่มากนะครับ ถ้าคนไหนที่อยากกินเผ็ด ผมมีพริกเติมอยู่นะครับ"
"ค่อยยังชั่ว...."
คิลเลอร์ยังคงไม่หมดกับปัญหาที่ตัวเองกินเผ็ดไม่ได้อยู่สินะ ชั้นก็คิดไม่ถึงหรอกว่าเขากินเผ็ดไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยเห็นเขากินอาหารรสจัดๆเลยซักครั้ง ตอนที่ฝึกงานเวลากินข้าว เขาก็ตักกินแต่กับข้าวรสหวานๆไม่ก็จืดไปเลย ส่วนเมต้าไนท์ไม่มีปัญหาเรื่องนี้
ท่าทางคิลเลอร์จะเป็นคนอย่างที่บานดาน่าพูดมาจริงๆนั่นแหล่ะ
"แต่ว่า...แตว่า....."เมต้าไนท์พูดขึ้นมา"ไหนๆก็อยู่หอเดียวกันแบบนี้แล้ว คืนนี้มานอนด้วยกันดีกว่าเน๊อะ"
"ความคิดดีนี่ ชั้นก็อยากนอนแบบนั้นนะ!"ดีดีดีพูด ก่อนที่จะตักข้าวเข้าปาก"จะได้เห็นด้วยสิ...หน้าตาของเมต้าไนท์กับคิลเลอร์ตอนถอดหน้ากาก"
จะว่าไปแล้ว ชั้นยังไม่เคยเห็นสองพี่น้องคู่นี้ถอดหน้ากากเลยซักครั้งหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นตอนไหนก็ตาม
"ไม่ต้องเห็นหรอก วันนี้ชั้นจะใส่หน้ากากนอนนะ!"คิลเลอร์พูดขึ้นมา"นายไม่มีวันได้เห็นแน่!"
"แต่ทำไมเมต้าไนท์กับคิลเลอร์ยังใส่อยู่ล่ะครับ"บานดาน่าวางจานข้าวลง"ทั้งที่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว"
"เพราะว่ารู้สึกอบอุ่น/สบายใจนะสิ"พวกเขาพูดพร้อมกัน ถึงมีคำที่ไม่เหมือนกันแต่ก็รู้ชัดเลยว่าสื่อออกมาเหมือนกัน คำว่าอบอุ่นของเมต้าไนท์กับคำว่าสบายใจของคิลเลอร์มันทำให้ชั้นรวมกันเป็นคำว่า ความสัมพันธ์ ทันที
สองคนนี้อาจจะรักกันมากกว่าที่คิดก็ได้ คนพี่ที่เป็นคนพยายามทำตัวเข้มแข็งกับคนน้องที่เป็นคนคอยเอาใจใส่พี่ อะไรมันจะเป็นฝาแฝดที่ดีกว่านี้ได้ล่ะ
"แหมๆ พูดแบบนี้แสดงว่ามีอะไรมากกว่าพี่น้องงั้นเหรอ..."ดีดีดีพูดเย้ยยัน
"นายพูดอะไรอีกแล้วนั่น!"คิลเลอร์โวยวายขึ้นมาทันที"เดี๋ยวเถอะ!"
"เอาน่าๆ แต่ยังไงพวกเราก็เป็นแค่พี่น้องนะ"เมต้าไนท์พูด
"แสดงว่าช่วยกันปกปิดใช่มั๊ยล่ะ"ดีดีดีพูดกับเมต้าไนท์ต่อ"แหมๆ ไม่ต้องอายหรอกน่....หว๋า"
เมต้าไนท์จู่ๆก็ลุกขึ้นแล้วหยิบด้ามไม้กวาดแถวนั้นมา พูดด้วยน้ำเสียงช้าๆแต่น่าขนลุกทันที
"...พอดีว่าชั้นทำข้าวหกน่ะ ไม่เป็นไรหรอกนะ..ชั้นจะกวาดล้างเอง....."
"แย่แล้ว...นายไปทำเมต้าไนท์ฟิวส์ขาดแล้วล่ะ"คิลเลอร์พูดกับดีดีดี"เมต้าไนท์เวลาโกธรนี่น่ากลัวเป็นบ้าเลยนะ"
คิลเลอร์รีบเดินถอยหลังทันที เขาเดินไปหลบหลังบานดาน่า เมต้าไนท์เริ่มเอาไม้กวาดไล่ฟาดดีดีดีทันที
"นายว่าไงนะ! บอกว่าไม่มีอะไรมากกว่านี้ก็ไม่มีอะไรมากกว่านี้สิ! ต้องพูดอีกกี่รอบห๊า!!!"
"เหรอ หอชั้นเป็นหอรวมอยู่เป็นบ้านน่ะ แต่เห็นว่าปีนี้มีแต่เด็กผู้ชาย ยังไม่เห็นหน้าตากันด้วย"เคอร์บี้คืนใบจดรายการซื้อของให้บุน"คิดว่าเย็นนี้ชั้นจะทำอาหารให้พวกเขาดีกว่า"
"ย้ายมาใหม่หมดเลยเหรอ"
"คิดว่านะ ปีเดียวกันด้วยแหล่ะ ถ้าเห็นหน้าแล้วจะถามนะว่าอยู่ห้องไหน"เคอร์บี้เดินมาจนถึงร้านสะดวกซื้อ และพากันเข้าไปพร้อมบุน หยิบของใส่ตระกร้า"ไม่คิดว่าจะต้องมาอยู่ที่อื่นแบบนี้อีกนะเนี่ย แต่ก็สนุกดี"
"ปีที่แล้วนายฝึกงาน...ใช่มั๊ย"บุนถาม ตระกร้าของเขามีขวดน้ำหวานเต็มไปหมด"แสดงว่านายก็ต้องเคยอยู่แบบนี้บ้างนี่นา น่าจะชิน"
"ก็คราวนี้มันพึ่งตัวเองนี่"เคอร์บี้พูดแล้วก็หัวเราะ"ทำซุปสาหร่ายดีมั๊ยนะ"
เคอร์บี้และบุนจ่ายเงิน เดินออกมาจากร้านและแยกทางกัน เคอร์บี้เดินกลับหอพัก ระหว่างเขาแวะซื้อลูกชิ้นเพื่อเอามาเลี้ยงคนอื่นๆที่อยู่ที่หอพักเดียวกันกับเขา
..........
"อือ...กุญแจหอ....กุญแจ...อ๊ะ เจอแล้ว"ชั้นหยิบกุญแจดอกเล็กๆสีขาวขึ้นมา"...หือ...ไม่ได้ล็อคนี่นา คนอื่นกลับมาแล้วเหรอเนี่ย"
ชั้นเปิดประตูเข้าไป คงต้องพยายามทำเสียงร่าเริงที่สุดเพื่อทักทายคนที่อยู่หอด้วยกัน ดูเป็นมิตรเข้าไว้สิ ถึงจะดี
"สวัสดีนะทุกคน!! ยินดีที่ได้รู้จักน----เอ๋!"
ชั้นถึงกับตกใจทันที จะไม่ตกใจได้ไง ในเมื่อคนที่อยู่หอเดียวกันนั้นน่ะ...
เป็นเพื่อนของชั้นทั้งหมดเลย
"ว่าแล้วเชียว"คิลเลอร์พูด"กะไม่ผิด ถ้าชั้นกับเมต้าไนท์อยู่ที่นี่ บานดาน่าที่เดินเข้ามาเมื่อกี๊ก็ตกใจเหมือนกัน รวมถึงเจ้าบ้านั่นด้วย เพิ่งย้ายของเข้ามา"
สุดยอด...อยู่หอเดียวกันหมดเลย อะไรมันจะบังเอิญ...ไม่สิ มันเรียกว่าเหมือนนัดกันมากกว่าแล้วมั๊ง
คิลเลอร์บอกชั้นว่าเขากับเมต้าไนท์ที่ไม่เห็นกันที่หอเลยเพราะว่าทำงานพิเศษอยู่ กลับก็ดึกดื่นคนนอนกันหมดแล้ว ส่วนบานดาน่าบอกว่าเขาไปพักที่บ้านญาติแถวนี้ก่อน พอเปิดเทอมเขาจะมาอยู่ที่นี่ เรื่องค่าใช้จ่ายพ่อแม่ของเขาก็ส่งมาให้เป็นสัปดาห์ แต่ที่ชั้นสงสัยที่สุดก็คือดีดีดีนี่แหล่ะ บ้านก็รวยแต่ทำไมกลับเลือกมาอยู่หอซะงั้นล่ะ
"ก็เพราะคุณพ่อบ้านบอกชั้นว่านายอยู่หอพักนี้น่ะสิ ชั้นเลยแอบมาอยู่ คุณพ่อบ้านห้ามชั้นไม่ได้หรอก พ่อกับแม่ก็อยู่ช่วงเที่ยวรอบโลกแล้วด้วย สบายใจได้ซักปีสองปี"ดีดีดีตอบด้วยน้ำเสียงภูมิใจ"ชั้นอยากลองมาอยู่แบบนี้บ้างน่ะสิ อยู่แต่บ้านที่มีคนรับใช้แบบนั้นมันน่าเบื่อจะตาย อยากลองทำอะไรด้วยตัวเองดูบ้าง"
บานดาน่ายกหม้อไฟดินมาตั้งที่โต๊ะกลางหอ...ตอนนี้เรียกว่าบ้านดีกว่า สีสันนั้นน่ากินมาก แต่คิลเลอร์ดูท่าไม่ดี
"ไม่เผ็ด...ใช่มั๊ยนั่นน่ะ"คิลเลอร์มอง ถึงหน้ากากจะปิดสีหน้าไว้ แต่ชั้นเดาว่าเขาคงจะทำหน้าซีดแน่ๆ
"สีมะเขือเทศน่ะครับ ไม่เผ็ดหรอก"บานดาน่าบอก"ออกรสเปรี้ยวๆเค็มๆ แต่ก็ไม่มากนะครับ ถ้าคนไหนที่อยากกินเผ็ด ผมมีพริกเติมอยู่นะครับ"
"ค่อยยังชั่ว...."
คิลเลอร์ยังคงไม่หมดกับปัญหาที่ตัวเองกินเผ็ดไม่ได้อยู่สินะ ชั้นก็คิดไม่ถึงหรอกว่าเขากินเผ็ดไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยเห็นเขากินอาหารรสจัดๆเลยซักครั้ง ตอนที่ฝึกงานเวลากินข้าว เขาก็ตักกินแต่กับข้าวรสหวานๆไม่ก็จืดไปเลย ส่วนเมต้าไนท์ไม่มีปัญหาเรื่องนี้
ท่าทางคิลเลอร์จะเป็นคนอย่างที่บานดาน่าพูดมาจริงๆนั่นแหล่ะ
"แต่ว่า...แตว่า....."เมต้าไนท์พูดขึ้นมา"ไหนๆก็อยู่หอเดียวกันแบบนี้แล้ว คืนนี้มานอนด้วยกันดีกว่าเน๊อะ"
"ความคิดดีนี่ ชั้นก็อยากนอนแบบนั้นนะ!"ดีดีดีพูด ก่อนที่จะตักข้าวเข้าปาก"จะได้เห็นด้วยสิ...หน้าตาของเมต้าไนท์กับคิลเลอร์ตอนถอดหน้ากาก"
จะว่าไปแล้ว ชั้นยังไม่เคยเห็นสองพี่น้องคู่นี้ถอดหน้ากากเลยซักครั้งหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นตอนไหนก็ตาม
"ไม่ต้องเห็นหรอก วันนี้ชั้นจะใส่หน้ากากนอนนะ!"คิลเลอร์พูดขึ้นมา"นายไม่มีวันได้เห็นแน่!"
"แต่ทำไมเมต้าไนท์กับคิลเลอร์ยังใส่อยู่ล่ะครับ"บานดาน่าวางจานข้าวลง"ทั้งที่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว"
"เพราะว่ารู้สึกอบอุ่น/สบายใจนะสิ"พวกเขาพูดพร้อมกัน ถึงมีคำที่ไม่เหมือนกันแต่ก็รู้ชัดเลยว่าสื่อออกมาเหมือนกัน คำว่าอบอุ่นของเมต้าไนท์กับคำว่าสบายใจของคิลเลอร์มันทำให้ชั้นรวมกันเป็นคำว่า ความสัมพันธ์ ทันที
สองคนนี้อาจจะรักกันมากกว่าที่คิดก็ได้ คนพี่ที่เป็นคนพยายามทำตัวเข้มแข็งกับคนน้องที่เป็นคนคอยเอาใจใส่พี่ อะไรมันจะเป็นฝาแฝดที่ดีกว่านี้ได้ล่ะ
"แหมๆ พูดแบบนี้แสดงว่ามีอะไรมากกว่าพี่น้องงั้นเหรอ..."ดีดีดีพูดเย้ยยัน
"นายพูดอะไรอีกแล้วนั่น!"คิลเลอร์โวยวายขึ้นมาทันที"เดี๋ยวเถอะ!"
"เอาน่าๆ แต่ยังไงพวกเราก็เป็นแค่พี่น้องนะ"เมต้าไนท์พูด
"แสดงว่าช่วยกันปกปิดใช่มั๊ยล่ะ"ดีดีดีพูดกับเมต้าไนท์ต่อ"แหมๆ ไม่ต้องอายหรอกน่....หว๋า"
เมต้าไนท์จู่ๆก็ลุกขึ้นแล้วหยิบด้ามไม้กวาดแถวนั้นมา พูดด้วยน้ำเสียงช้าๆแต่น่าขนลุกทันที
"...พอดีว่าชั้นทำข้าวหกน่ะ ไม่เป็นไรหรอกนะ..ชั้นจะกวาดล้างเอง....."
"แย่แล้ว...นายไปทำเมต้าไนท์ฟิวส์ขาดแล้วล่ะ"คิลเลอร์พูดกับดีดีดี"เมต้าไนท์เวลาโกธรนี่น่ากลัวเป็นบ้าเลยนะ"
คิลเลอร์รีบเดินถอยหลังทันที เขาเดินไปหลบหลังบานดาน่า เมต้าไนท์เริ่มเอาไม้กวาดไล่ฟาดดีดีดีทันที
"นายว่าไงนะ! บอกว่าไม่มีอะไรมากกว่านี้ก็ไม่มีอะไรมากกว่านี้สิ! ต้องพูดอีกกี่รอบห๊า!!!"
"ขะ...ขอโทษ!! ขอโทษ!"ดีดีดีรีบยกมือขึ้น"ชั้นจะไม่ล้ออีกแล้ว ขอโทษ!"
"แล้วไป"เมต้าไนท์วางไม้กวาดลงที่เดิม"แต่ถ้าคราวหน้ายังมีอีก..."
"คร้าบ...."ดีดีดีเสียงจ๋อยลงไปทันที คิลเลอร์ค่อยๆออกมาจากหลังบานดาน่าและนั่งลงข้างๆชั้น พากันกินข้าว เก็บข้าวเก็บของ และยกผ้าปูที่นอนออกมา ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ
"งั้น...คืนนี้พอเท่านี้ละกันนะ พรุ่งนี้ค่อยเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน"
ทุกคนตอบแต่แค่อือ อื้ม ชั้นจึงปิดไฟและลงนอนทันที
เหมือนเดิมกับคราวที่แล้ว ชั้นว่านี่อาจจะเป็นสัญญาณอย่างนึงที่จะเกิดเรื่องใหญ่ การที่ทุกคนมาเจอกันอีกครั้งต้องไม่บังเอิญแน่ๆ รึว่าดีพเอ็นด์...
แต่ว่าตอนนี้ขอใช้ชีวิตสงบสุขกับเพื่อนก่อนดีกว่า ถ้ามีภาระที่ต้องรับผิดชอบอีก คราวนี้ชั้นจะไม่ทิ้งเพื่อนแล้ว
ชั้นจะเผชิญหน้าสิ่งเหล่านั้นพร้อมกับเพื่อนของชั้นที่ชั้นล้างบาปให้โดยไม่ลังเล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น